طبیبی نیست همچون او جهانرا

عجب ناید ازو فرزانگانرا

جمال الدین حسین ساربان را

که روبه بشمرد شیر ژیان را

برو در پیش کُن یک راه جان را

که قدری نیست اقوال زبان را

به صورت چون تنت خورد این جهان را

به دست آوری به معنی ذوق جان را

به تن می‌خور همیشه آب و نان را

به جان می‌جوی علم خاص جان را

تمنا باشد آنجا مردگان را

که یک بار دگر یابند جان را

کی شناسد وجود قرآن را

تا نداند حقیقت آن را

خلق چون دید صورت آن را

تازه کردند جمله ایمان را

بگوئید ای رفیقان ساربان را

که امشب باز دارد کاروان را

چو گل بیرون شد از بستان چه حاصل

ز غلغل بلبل فریاد خوان را

اگر زین پیش جان می پروریدم

[...]

اگر در جلوه می‌آری سمند باد جولان را

بفرما تا فرو روبم به مژگان خاک میدان را

مکن عیب تهی‌دستان که در بازار سرمستان

گدا باشد که بفروشد به جامی ملک سلطان را

چرا از کعبه برگردم که گر خاری بود در ره

[...]

شبی که راه دهم آه آتش افشان را

ز دود سینه کنم تیره چشم کیوان را

ببر طبیب صداع از سرم که این دل ریش

ز بهر درد فدا کرده است درمان را

مگر حکایت طوفان چو اشک ما بینی

[...]

طلب کردند میر کاروان را

سر و سالار خیل عاشقان را

به آب اول بشو صد ره دهان را

دگر بگشا به ذکر او زبان را

ز چین بر روم پیچیدی عنان را

چو خور تا شام بگرفتی جهان را

در دل عاشق اگر قدر بود جانان را

نظر آنست که در چشم نیارد جان را

تو اگر عاشقی ای دل نظر از جان برگیر

خود به جان تو نباشد طمعی جانان را

دعوی عشق نشاید که کند آن بدعهد

[...]

ترا من دوست می‌دارم چو بلبل مر گلستان را

مرا دشمن چرا داری چو کودک مر دبستان را

چو کردم یک نظر در تو دلم شد مهربان بر تو

مسخر گشت بی‌لشکر ولایت چون تو سلطان را

به خوبی خوبرویان را اگر وصفی کند شاعر

[...]

گر عاشقی فدا کن در ره عشق جان را

دانم که این دلیری نبود چو تو جبان را

خود چون تو بی بصارت نکند چنین تجارت

زیرا که آن حرارت نبود فسردگان را

ای شیخ گربه زاهد وز بهر نان مجاهد

[...]

خم ایوان شاه کامران را

ابواسحاق سلطان جهان را

به دست عشق دادم ملک جانرا

صلای عشق در دادم جهان را

مرنجان آن غریب ناتوان را

کسی دشمن ندارد دوستان را