نه در مسجد گذارندم که رندی

نه در میخانه کاین خمار، خام است

میان مسجد و میخانه راهیست

غریبم، عاشقم، آن ره کدام است

ز اهل دانش وارباب معنی

سؤوالی دارم اندر باب معنی

نخست از فکر خویشم در تحیر

چه چیزاست آن که خوانندش تفکر

اگر آهی کشم صحرا بسوزم

جهان را جمله سر تا پا بسوزم

بسوزم عالم ار کارم نسازی

چه فرمایی بسازی یا بسوزم

منم زرکوب و محصولم ز صنعت

بجز فریادی و بانگی نباشد

همیشه در میان زر نشینم

ولیکن هرگزم دانگی نباشد

چو من هرکس ازین می خورد جامی

نمی‌داند حلالی از حرامی

ز ننگ کفر و ایمان درگذشتم

نهادم خوش برون از هردو گامی

غمت هر لحظه جانی خواهد ازمن

چه انصاف است چندین جان که دارد

نشان عشق می‌خواهی عراقی

ببین تا چشمِ خون افشان که دارد

نخستین باده کاندر جام کردند

ز چشمِ مستِ ساقی وام کردند

به گیتی هر کجا درد دلی بود

به هم کردند و عشقش نام کردند

نَفِس مرغی مقید در درون است

نگهدارش که خوش مرغیست دمساز

ز پایش بند مگسل تا نپرّد

که نتوانی گرفتن بعدِ پرواز

تو از دریا جدایی و عجب بین

ز تو یک لحظه این دریا جدا نیست

خیال کج مکن اینجا و بشناس

که هر کو در خداگم شد خدا نیست

چنانم با رفیقان در ره عشق

که موری لنگ با چابک سواران

به خواری در رهش افتاده بودم

سحرگه آن قرارِ بی قراران

خوشا جانی کزو جانی بیاسود

نه درویشی که سلطانی بیاسود

به عمر خود پریشانی نبیند

دلی کز وی پریشانی بیاسود

دل مجروح را پروایِ تن نیست

شهیدِ عشق محتاج کفن نیست

مرا دل می‌کشد جایی که آنجا

صبا را زَهرهٔ آمد شدن نیست

میی را کز خرد مستور کردند

به این شوریدهٔ دیوانه دادند

اگر دادند جامی دیگران را

منِ سرگشته را خمخانه دادند

تماشاگاه جانت بس فراخست

اگر زین تنگنا بیرون جهی به

ز عقل و دانشت کاری نیاید

برو هم ابلهی کن کابلهی به

عجب راهی است راه عشق کانجا

کسی سر برکند کش سر نباشد

بشوی اوراق اگر همدرس مایی

که علمِ عشق در دفتر نباشد

چنان پر شد فضای سینه از دوست

که یاد خویش گم شد از ضمیرم

فراوان گنج‌ها در سینه دارم

اگرچه مدعی بیند حقیرم

غم عالم پریشانم نمی‌کرد

سرِ زلف پریشان آفریدند

نمی‌ترسید از دوزخ شفایی

غم جان سوزِ هجران آفریدند

نظام بی نظام ار کافرم خواند

چراغ کذب را نبود فروغی

مسلمان خوانمش زیرا که نبود

مکافات دروغی جز دروغی

درین دیر مغان بازآ که بینی

مغ و مغ زاده و پیر مغان مست

نمی‌دانم در این محفل که را جاست

که پویان در قفا یک کاروان هست

نمی‌دانم که این برق جهانسوز

که آتش می‌زند بر خشک و تر کیست

به بحر عشق او گشتیم غواص

نفهمیدیم کآخر آن گهر کیست