گرنه علم حال فوق قال بودی چون شدی

بنده اعیان بخارا خواجهٔ نسّاج را

نَفِس مرغی مقید در درون است

نگهدارش که خوش مرغیست دمساز

ز پایش بند مگسل تا نپرّد

که نتوانی گرفتن بعدِ پرواز

با هر که نشستی و نشد جمع دلت

وز تو نرمید زحمت آب وگلت

زینهار ز صحبتش گریزان می‌باش

ور نه نکند روحِ عزیزان بحلت

چون ذکر به دل رسد دلت درد کند

آن ذکر بود که مرد را مرد کند

هر چند که خاصیت آتش دارد

لیکن دو جهان در دل تو سرد کند

خواهی که به حق رسی بیارام ای تن

وندر طلبِ دوست به یاران می‌تن

خواهی مدد از روح عزیزان یابی

پا از سر خود ساز بیارامی تن