نه بفروشم نه زر بستانم این را

که این بنیاد کردم بهر دین را

چوامر سجده آمد آن لعین را

بخوابانید چشم راه بین را

پس آنگه شاه گفت آن نازنین را

که ای بنده چه حجّت داری این را

ازین گردی که بود آن نازنین را

ز اشکی آب بر بندم زمین را

مدرس شد عباد مخلصین را

سبق داد از حقیقت مرسلین را

نشاید گفت تنها خورد این را

مرا باد و عباد صالحین را

ازین پرتو که بود آن شمع دین را

نمی‌شایست جز خلد برین را

جواب این بود آن درویش دین را

بکل کون نفروشم من این را

اگر صد سال پویم راه دین را

ندانم کرد استغفار این را

کند چون پشم کوه آهنین را

چنان کاندر بدل فرش زمین را

محمد مشفق دنیا و دین را

شفیع اوّلین و آخرین را

چو ایشانند هردو چشم، دین را

بنه سر این دو چشم راه بین را

بنام خسرو روی زمین را

نهادم نام خسرونامه این را

چو هرمز دید نقش دل گزین را

بخدمت بوسه زد روی زمین را

تویی پشتی سپهداران دین را

تویی مردی، همه روی زمین را

بدزدیدی زن شاه زمین را

کنون پای آراگر مردی تو این را

کشید آن گاه حیدر تیغ کین را

سراسر کشت کفار لعین را

بگوید جمله علم اولین را

نماید سر علم آخرین را

وصالی بخش جان نازنین را

که تا یابد به کل عین الیقین را

چو میداند زبان جمله این را

زبان اوست در عین الیقین را