زبان بگشاد شیخ و گفت ای پیر

بترس آخر ز حق تا کی ز تقصیر

بدنیا خورده بودم شربتی شیر

شبم درد شکم آمد گلوگیر

بدین زودی فراموشت شد ای پیر

که آوردی نو شرک آخر دران شیر

چنین گفت او که ترسیدم که آن پیر

خجل گردد خورد زان کار تشویر

بگفت این و بصد دستان و تزویر

بجَست از دام همچون از کمان تیر

چنین گفت او که هستم من خری پیر

بدن سوراخ از بار گلوگیر

زنام آن نگینش شد نه از غیر

رموز مور کشف و منطق طیر

به‌خود می‌خواندش بهر بوسه آن پیر

نمی‌‌آمیخت با او چون مَی و شیر

اگر تو عاشقی مذهب چنین گیر

چو شمع از شوقِ معشوق این چنین میر

کشیده پای تا فرقش بزنجیر

بزاری نالهٔ می‌کرد چون زیر

ترا بهتر بوَد آن زخمِ شمشیر

که از نان فرومایه شوی سیر

همه گفتند اگر بر شیخ تقدیر

شقاوة خواستست آنرا چه تدبیر

زهی غفلت که ما را کرد زنجیر

وگرنه نیست ازما هیچ تقصیر

بگیرم جمله عالم را به شمشیر

ببندم پای شیران را به زنجیر

قضا را گربه می‌آمد ز نخجیر

به خون موش می‌غرید چون شیر

اشارت کرد مرد نیک را پیر

برو آنجا ز سر تا پای او گیر

به قول مصطفی دین در امان گیر

که کاری گر نیاید بی گمان تیر

اگرچه کم نشیند گرسنه شیر

نخوردی نان دنیا یک شکم سیر

گهی آب و گهی خون و گهی شیر

گهی کودک گهی برنا گهی پیر

رکویی زی نظام آورد آن پیر

که پر زر کن مکن زنهار تقصیر