آفتاب رویت ای سرو سهی

بر همه می‌تابد الا بر رهی

نی خطا گفتم که می‌تابد بسی

بر من و من می‌نبینم ز ابلهی

گرچه عالم پر جمال یوسف است

[...]

بنگر بنگر، ای دل! اگر مرد رهی

تا تو ز حجاب هر دو عالم برهی

این شعبدهٔ لطیف را بر چه نهی

هم حقّه از او پُر است و هم حقّه تهی

چو مهرهٔ مِهر بازی ای سرو سهی

چون از گهر حقیقتی حقه تهی

هرگه که همی حقی به دست تو بود

زنهار چنان کن که ز دستش ندهی

دوش آمد و گفت: چندم آواز دهی

من دور نیم تو دوری آغاز نهی

دیوار حجاب است چو برخاست ز پیش

این خانه و آن یکی شود باز رهی

ای پیش تو سرو و ماه پیوسته رهی

با قد چو سرو و با رخ همچو مهی

مه چهره و سرو قد بسی هست ولیک

تابندهتر است ماه بر سروِ سهی

تا تو به بلای عشق تن در ندهی

هرگز نرسی به وصل آن سروسهی

میسوز چو شمع و صبر میکن در سوز

آخر چو بسوزی برهی یانرهی

پس به دریای حقیقت ناگهی

برگشاد آن نور را ظاهر رهی

آن نه من بودم که در سجده گهی

خار در چشمم شکست اندر رهی

خار بفروشم، خرم نان تهی

می‌توانی گر مرا نانی دهی

گفت شب در خواب دیدم ناگهی

بایزید و ترمدی را در رهی

داشت ریشی بس بزرگ آن ابلهی

غرقه شد در آب دریا ناگهی

گفت می‌رفتم خرامان در رهی

اوفتاده بر قلندر ناگهی

لیکن از عشقم ندارم آگهی

هم دلی پرعشق دارم هم تهی

ناقدی کو داشت در جمع مهی

گفت او را نیست از شمع آگهی

شاه با خود گفت بر چون من شهی

چون گزیدی دیگری، اینت ابلهی

بشوهر گفت بر گو خود چه خواهی

جوابش داد آن مرد الهی

نخستین تا اعوذی زو نخواهی

قدم نتوان نهادن در الهی

ولی می‌گفت عاشق یا الهی

زیادت کن نه کم چندانکه خواهی

زبان بگشاید و گوید الهی

نوشته نیست در نامه چه خواهی

چو در نامه نه بیند جز سیاهی

زبان بگشاید و گوید الهی