ای ماه ز حسن خلق تو یافته بهر

پر مشک ز عطرِ خُلق تو جملهٔ دهر

وز هر دو جهان کجا توان برد این قهر

کان آب حیات را بکُشتند به زهر

شربتش بردند او گفت اینت قهر

حیدر اینجا خواهدم کشتن به زهر

گفت اگر ما را بود از عمر بهر

بر دکان پوستین دوزان شهر

روی آن عذر اوش خورشید چهر

هفده عذرا برده از ماه سپهر

گر ندارم از شکر جز نام بهر

این بسی به زان که اندر کام زهر

ز صدق آن زن پاکیزه گوهر

گرفت آن مرد اعرابیش خواهر

بر او رفت شبلی از سر مهر

بدو گفت ای جوان‌ِ مشتری‌چهر

شکر آن را بکار آید که از قهر

نباید خوردنش یک شربتی زهر

بوقت صبحدم بگریخت از شهر

بترک لطف گفت از هیبت قهر

که تا مأمون بداند کان پری چهر

قدم چون می‌زند با شاه در مهر

مگر یک روز آن زن از سر قهر

طعامی بُرد شه را کرده پر زهر

ز مشتی گاو ناپرداختهٔ دهر

بکش انگشت از بزغاله زهر

که داند تا چه شربتهای پر زهر

به کام ما فرود آمد ازین قهر

چو سوی ده شد آن بیچاره از قهر

ز نادانی بروتی زد فرا شهر

رسانم هر دو را چون ماه با مهر

نشانم مهر و مه را چهر بر چهر

بیاران گفت خوردم بی گمان زهر

بزودی رفت میباید ازین شهر

وگر بر مهر بگشاید ره چهر

زمین بوسند پیش او مه و مهر

بیا برگو که انسان کیست در دهر

که باشد در معانی باب آن شهر

بهر عصری ظهوری کرد در دهر

گهی باشد به صحرا گاه در شهر

چرا غم میخوری ای شیخ در دهر

تو لطف یار بین وبگذر از قهر