ای لبت ختم کرده دلبندی

بنده بودن تو را خداوندی

آفتاب سپهر رویت را

بر گرفته ز ره به فرزندی

دیده‌ام آب زندگانی تو

[...]

ای که با عاشقان نه پیوندی

بی تو دل را کجاست خرسندی

زهره دارد که پیش نرگس تو

دم زند جادوی دماوندی

من ز شوقت چو شمع می‌گریم

[...]

گر مرد این حدیثی زنار کفر بندی

دین از تو دور دور است بر خویشتن چه خندی

از کفر ناگذشته دعوی دین مکن تو

گر محو کفر گردی بنیاد دین فکندی

اندر نهاد گبرت پنجه هزار دیوست

[...]

دی خاک همی نمود با من تندی

میگفت که زیر قدمم افکندی

من همچو تو بودهام، تو خوش بیخبری

زودا که تو نیز این کمر بربندی

که تا عقل و خرد را کار بندی

که تا از عقل یابی بهره‌مندی

چو بهتر گشت شاه از دردمندی

نهادش نام سر پاتک به‌هندی

که پیش کس کمر هرگز نه بندی

که نپسندم من این گر تو پسندی

مجوی ای خاک چون آتش بلندی

چو توخاکی مشو آتش بتندی

بدل گفتا گر امشب من بتندی

درین خیمه روم با تیغِ هندی

بملکی چَند نازی چند خندی

که تا چشمی گشائی و ببندی

بدو درویش گفت ار هوشمندی

گدا خود چون توئی بر من چه بندی

جگرگوشهٔ مرا در مستمندی

نترسیدی که بر روی او فکندی؟

چو من سرگشته پستم تو بلندی

بلندم کن چو پستم اوفکندی

سزد گر رشته بر انگشت بندی

که تا با یادت آید دردمندی

ببین تا تو ازین خشخاش چندی

سزد گر بر بروت خود بخندی

نهٔ کوه و گر کوه بلندی

چو کاهی گردی از بس مستمندی

چو از فتراک بگشادی کمندی

هژبران را بگردن برفگندی

ببالا بود چون سرو بلندی

نبودش هیچ باقی جز سپندی

زهی خر طبعی آخر ازتو چندی

بآخر میچمی از گاوبندی

ببین تا گفتهام زین نوع چندی

که بر سوزید هر روزی سپندی