بلبل سخنی گفت به گل آهسته

یعنی که بپیوند بدین دلخسته

گل گفت: آخر در که توانم پیوست

بشکفتن من ریختن پیوسته

امروز منم عهد مصیبت بسته

برخاسته دل میان خون بنشسته

چون شمع تنی سوخته جانی خسته

امید گسسته اشک در پیوسته

میپرسیدم دوش ز شمع آهسته

کاخر به خوش آیدت بگو ای خسته!

گفت: آن که مرا به درد من بگذارند

تا میسوزم به دردِ خود پیوسته

بتنهائی دران کشتی نشسته

جهانی مال با وی تنگ بسته

پسر اینک به پیش تو نشسته

چه می‌خواهی دگر ای چشم بسته

که گر پایم شود از سنگ خسته

نمازم دست ندهد جز نشسته

بره دربود مجنونی نشسته

که می‌رفتند قومی یک دو رسته

مگر می‌رفت بر رخشی نشسته

سر افساری مرصّع تنگ بسته

بر او دید ساقی را نشسته

مهستی دل در آن مهروی بسته

یکی دیوانه چوبی بر نشسته

بتگ می‌شد چو اسپی تنگ بسته

نفس بگرفته دست از جان بشسته

گهر در قعرِ دریا باز جسته

وگر جائی پُلی باشد شکسته

که گرداند بُزی را پای بسته

همی شد آن غریب پای بسته

ازان زاری ایشان دل شکسته

بپرسیدم از آن زنگی خسته

که از بهر چه گشتی پای بسته

ز لیلی خار در پایت شکسته

به از صد گل ز غیری دسته بسته

یکی ترسا کُمَیتی بر نشسته

بر او زینی مرصّع تنگ بسته

زُبَیده بود در هودج نشسته

بحج می‌رفت بر فالی خجسته

همه پیش از سفر با هم نشسته

بخاموشی گزیدن عهد بسته

یکی دیوار بود از گج ببسته

در آنجا لیلی ومجنون نشسته

صف مژگانش صف کردی شکسته

بزخم تیرباران از دو رَسته