یقین کز شاعرانم نشمری تو

بچشم شاعرانم ننگری تو

وگر نستانی این زر بگذری تو

کجا با من به پُل بیرون بری تو

وگر خواهی کز آتش بگذری تو

بآتش گاهِ دنیا ننگری تو

بهر یک چند بگشائی پری تو

نشینی پس بقصر دیگری تو

چه می‌گویم چو دانم ناظری تو

چه می‌جویم چو دانم حاضری تو

دگر کز شاعرانم نشمری تو

به چشم شاعرانم ننگری تو

اگر سوی دهی ره می‌بُری تو

چرا از مه دهی غافل تری تو

به زیر چنگ خرچنگ اندری تو

از آن هر ساعتی واپس تری تو

چنان باید که فرمانم بری تو

بکوشی تا ز فرمان نگذری تو

نیی نرگس که بادام تری تو

که جز از پرده بیرون ننگری تو

چو از چشمت میان خون دری تو

بسی دریای خون با سربری تو

بفر شاه مردان ره بری تو

شوی واقف ز سر حیدری تو

دگرکز شاعرانم نشمری تو

بچشم شاعرانم ننگری تو

اگر در بندگی فرمان بری تو

برفعت از همه کل بگذری تو

بگویم دمبدم تا رهبری تو

تو پردهٔ راه جانان بنگری تو

اگر از گفت او راهی بری تو

نمود او در اینجابنگری تو

بدین ما اگر ره میبری تو

ز هفتم آسمانها بگذری تو

اگر امروز از وی برخوری تو

هم امروزش حقیقت بنگری تو

چو راه شرع احمد بسپری تو

ز دید یار آخر برخوری تو

تو چندین غم چرا اینجا خوری تو

چه میدانی که آخر بگذری تو