ای عشق تو پیشوای دردم

وی درد تو هر زمان و هر دم

آیینهٔ عارضت سیه شد

کز حد بگذشت آه سردم

یک لحظه بر من آی آخر

[...]

در هر سخنی که سر بدان آوردم

تا سر ننهم دران سخن سرکردم

آخر چه دلی بود که آن خون نشود

دردش نکند این سخن پُر دردم

که چون این را اجابت می‌نکردم

بسی دیدم بلا و سنگ خوردم

منم آن زن که در دین ره سپردم

نگشتم کشته از سنگ و نه مُردم

به خون دل یکی پیه آبه کردم

درین دم کآمدم بیرون بخوردم

اگر چه من گناه آلود مردم

ز فضلت بر گناهان سود کردم

کنون از نیک بختانش شمردم

ز لوح اشقیا نامش ستردم

چنین گفت او کزان شیوه بدردم

کفارت می‌کنم آنرا که کردم

برابر گر نیم با تو که خُردم

برابر گردم آن ساعت که مردم

چنین گفت او که بر اسلام مُردم

که چندین سال چندین رنج بردم

نخواهم این بَدَل من توبه کردم

دگر هرگز بگرد این نگردم

فغان می‌کرد کآخر من چه کردم

که چندین زخم بی اندازه خوردم

ترا دیدم خودی خود ستُردم

بتو زنده شدم وز خویش مُردم

اگر خود پای تا سر عین دردم

ز دردی کافرم گر سیر گردم

خدایا از حکایت خسته گردم

بساط انبساط اندر نوردم

نظر بر روی نامحرم که کردم

ز دست غیرت حق نیش خوردم

ز آب دیده غسل توبه کردم

مگر خاک کف پای تو گردم

دریغا کانچ دانستم نکردم

غم خود وقت کار خود نخوردم

چو من بر حوض زرّین غوطه خوردم

چرا پس گرد پای حوض گردم

دمی نبود که در خونی نگردم

اگر عاشق شدم خونی نکردم