الا ای پیک راه بی نهایت

سلوکت را نه حدّست و نه غایت

چو جعفر این سفر گرهست رایت

بود بی دست و پایی دست و پایت

چنین گفت او که کرد از وی روایت

کسی کو بود راوی حکایت

رهیست این راه بس بی حدّ وغایت

نه او را ابتدا ونه نهایت

چنان دارم ز دانایان روایت

بگویم با تو اکنون این حکایت

چنین کردند دانایان حکایت

ز عبدالله عباس این روایت

چه می‌گویم کنون شاه ولایت

دو عالم را ازو باشد هدایت

چو از حضرت بیامد آن هدایت

که از شارع شناسد این حکایت

رفیق راه من گردان عنایت

که تا بفزایدم هر دم هدایت

توی سلطان و هر جمله گدایت

بر من بهتر آمد خاکپایت

همه عشق است اینجا راهنمایت

اگر باشد ترا حق هدایت

دمی در عشق شو تا در فنایت

نماید در یکی عین بقایت

اگر واصل شوی اینجا دوایت

نماید دوست اندر جان لقایت

درین آیینه می‌بنگر فنایت

درین آئینه هم بنگر بقایت

بجز قرآن مدان تو پیشوایت

که بنماید ترا اینجا لقایت

حقیقت در یقین دانم خدایت

که میبینم به هر چیزی لقایت

در اینجا باش در عین فنایت

خدا را مینگر عین بقایت

فنا شو شیخ تا بینی دوایت

که این عین دوا آمد شفایت

دو بینی میکنی اندر بلایت

دمادم مینماید او لقایت

اگر اینجا به بینی مصطفایت

همین جاگه به بینی مربقایت