کسی کو هرچه دید از چشم جان دید

هزاران عرش در مویی عیان دید

عدد از عقل خاست اما دل پاک

عدد گردید از گفت زبان دید

چو این آن است و آن این است جاوید

[...]

آن کس که ترا عزیزتر ازجان دید

مینتواند ترا کنون آسان دید

تو چشم منی گرت نبینم شاید

زان روی که چشم خویش را نتوان دید

عیان لامکان بی جسم و جان دید

در آنجاخویشتن را او نهان دید

محمد خود ندید و جان جان دید

لقای خالق کون و مکان دید

عرابی چون جمال او چنان دید

بخون خویش حکم او روان دید

بره در شاه پیری ناتوان دید

که بارش پشتهٔ هیزم گران دید

شه گرگان چو فخری را چنان دید

دلش با عشق و آتش در میان دید

چو روی دلستانش را چنان دید

جهانی آتش آن دم نقد جان دید

میان ره گوی پر استخوان دید

تفکّر کرد و آنجا روی آن دید

چو در صافی هزاران سال آن دید

کجا دُردی ز غیر او توان دید

ولی چون روشنی این جهان دید

فراخی زمین و آسمان دید

چو مرد از شرم زن را آنچنان دید

وزان دلتنگی او را بیم جان دید

همه چیزی به‌ما زان می‌توان دید

که ممکن نیست ما را در میان دید

سکندر خویشتن را چون چنان دید

در آن قولنج مرگ خود عیان دید

چو خسرو با سپاه او را چنان دید

تو گفتی آتشی در قعرِ جان دید

چنان بی روی او روی جهان دید

که گفتی نه زمین نه آسمان دید

چو روی خود در آئینه عیان دید

جمال بی نشانی در نشان دید

چو رفت آن جایگه او را چنان دید

ز بیم تیغِ مرگش بیم جان دید

چو عبدالله مسعودش چنان دید

دو چشمش همچو ابری خون فشان دید

چو پیر آن گوشت الحق نه چنان دید

سراسر یا جگر یا استخوان دید