هست ما را پادشاهی بی خلاف

در پس کوهی که هست آن کوه قاف

تا بود کاری ازین میدان لاف

گوی ما افتد مگر تا کوه قاف

چون مگس آلوده باشد بی‌خلاف

کی رسد سیمرغ را در کوه قاف

بنده نبود آنک از روی گزاف

می‌زند از بندگی پیوسته لاف

گر زند دیوانهٔ این شیوه لاف

تو مده از سرکشی با او مصاف

گفت نتوان شد به دعوی و به لاف

هم‌نشین سیمرغ را بر کوه قاف

هاتفی گفتش مزن زین بیش لاف

ازچه با او درفکندی از گزاف

یعنی آن کو می‌زند این شیوه لاف

خر جوابش می‌دهد، چند از گزاف

آمده نه از سر دعوی و لاف

گرد آتش گاه گبری در طواف

مگر شد سنجر پاکیزه اوصاف

بخلوة پیشِ رکن الدینِ اکّاف

که هرگز دوستی ما زند لاف

نخواهد خورد بی دُردی می صاف

خرد چون مست شد نیزش مده صاف

بگوشش باز نه تا کم زند لاف

چه شرق و چه غرب چه از قاف تا قاف

چه هرچه آمد برون از نون و ز کاف

میان بسته بعشق او در اطراف

بسان لام الف از قاف تا قاف

قضا را از خبر گویان اطراف

مگر شاپور می‌پرسید اوصاف

گرفته نور شرعش قاف تا قاف

فکنده غلغلی در نون ودر کاف

بده جامی دگر در دست ازصاف

که الحق ما زدیم از قاف تا قاف

زهی شرعت گرفته قاف تا قاف

فکنده زلزله در نون و در کاف

بقدر خویشتن باید زدن لاف

که گنجشکی نداند رفت در قاف

از آن گفت آدم صافی که بُد صاف

کنون اینجا مزن از خویشتن لاف