کار چو از دست من برفت چه سازم

مات شدم نیز خانه نیست چه بازم

در بن این خاکدان عالم غدار

اشک فشان همچو شمع چند گدازم

چون نفسی دیگرم ز عمر امان نیست

[...]

روزی که به دریای فنا در تازم

خود را به بُنِ قعر فرو اندازم

ای دوست مرا سیر ببین اینجا در

کانجا هرگز کسی نیابد بازم

از ننگ وجودم که رهاند بازم

تا من ز وجود با عدم پردازم

هرگه که وجود خود بدو در بازم

آن دم به وجود خود سزد گر نازم

چون با سرو دستار نمیپردازم

دستار به میخانه فرو اندازم

اندر همه کیسه یک درم نیست مرا

وین طرفه که هر دو کون در میبازم

تو می‌دانی حقیقت سرّ رازم

که بهر امّت خود با نیازم

بدو گفتا زنی شد چاره سازم

که ناگاهی خرید از دار بازم

زمانی خویشتن را مرغ سازم

زمانی همچو مردم سرفرازم

چو یک یک بندت آمد دلنوازم

کنون من با کدامین عشق بازم

ولی من این خجالت را چه سازم

که می‌دانم که میدانی تو رازم

ازان می‌سوزم و زان می‌گدازم

که مویی در نمی‌گنجد چه سازم

چو حق پیش آورد صد ساله رازم

من آن ساعت چه گویم با چه سازم

ندارم جای آن هرگز چه سازم

که با یک جای آن بت عشق بازم

چرا این نیم جان در تو نبازم

که بی تو من ز صد جان بی نیازم

دل من چون مخالف شد چه سازم

نیامد راست این پرده نوازم

ازین خون گر شود این راه بازم

همه عشاق را گلگونه سازم

ز شوقت در کفن خفتم بنازم

ز شوقت در قیامت سر فرازم

که گر گردد درِ وایِست بازم

نیاید تا ابد دیگر فرازم

جهانم می بنگذارد چه سازم

که پیش آمد رهی دور و درازم

نیاری رحمتی بر من چه سازم

تو زاری میکنی من میگدازم

مدارای دایه زان دلخواه بازم

چو دل او را همی خواهد چه سازم