هوای گل چو نیرنگ بلا زد

دلش چون ذرّه‌ای دم در هوا زد

فلک بر جان من تیر قضا زد

مرا بر سینه بیرنگ بلا زد

گرت امروز گردون می‌نوازد

مشو ایمن که او با کس نسازد

گروهی را بلطف خود نوازد

بقهر خویش قومی را گدازد

ز روی دیگر او کار تو سازد

بنور خویش جسمت را نوازد

که تا او مر ترا با خود نوازد

تمامت کارهای تو بسازد

وصالت هر که جوید سر ببازد

چو شمع آنگاه هر دم سر فرازد

نباشد پخته آنکو جان نبازد

بجان و جسم اندر عشق نازد

هر آنکو کار ما امروز سازد

حقیقت ذات ما او را نوازد

هر آنکو نزد جانان جان نبازد

میان اهل دل با جان نسازد

اناالحق زد خود و خود عشق بازد

یقین در ذات خود سرمیفرازد

نبی این باده خورد و نعره‌ها زد

هزاران آتش اندر جان ما زد

نبی این باده خورد و دستها زد

سماع گرم را او با صفا زد

ز وصلش ماه هر مه میگدازد

عیان خویش بود یار سازد

نوار پردهٔ عشّاق سازد

همه ذرّات در جان مینوازد

چو زیر عشق هر دم مینوازد

ز سوزش جملهٔ عشّاق سازد

جمال ماست کو را میگدازد

کسی کو تا که خود چون او ببازد

همه در شست خود اینجا بسازد

کمان دست ناگه سرفرازد

ازل را با ابد پیوند سازد

بجز جانان همه در دوست بازد

گهی در سلطنت سر برفرازد

گهی در آتش شوقت گدازد