هوای گل چو نیرنگ بلا زد

دلش چون ذرّهیی دم در هوا زد

فلک بر جان من تیر قضا زد

مرا بر سینه بیرنگ بلا زد

گرت امروز گردون می‌نوازد

مشو ایمن که او با کس نسازد

گروهی را بلطف خود نوازد

بقهر خویش قومی را گدازد

ز روی دیگر او کار تو سازد

بنور خویش جسمت را نوازد

که تا او مر ترا با خود نوازد

تمامت کارهای تو بسازد

وصالت هر که جوید سر ببازد

چو شمع آنگاه هر دم سر فرازد

نباشد پخته آنکو جان نبازد

بجان و جسم اندر عشق نازد

هر آنکو کار ما امروز سازد

حقیقت ذات ما او را نوازد

اناالحق زد خود و خود عشق بازد

یقین در ذات خود سرمیفرازد

هر آنکو نزد جانان جان نبازد

میان اهل دل با جان نسازد

نبی این باده خورد و دستها زد

سماع گرم را او با صفا زد

نبی این باده خورد و نعره‌ها زد

هزاران آتش اندر جان ما زد

ز وصلش ماه هر مه میگدازد

عیان خویش بود یار سازد

چو زیر عشق هر دم مینوازد

ز سوزش جملهٔ عشّاق سازد

نوار پردهٔ عشّاق سازد

همه ذرّات در جان مینوازد

جمال ماست کو را میگدازد

کسی کو تا که خود چون او ببازد

همه در شست خود اینجا بسازد

کمان دست ناگه سرفرازد

ازل را با ابد پیوند سازد

بجز جانان همه در دوست بازد

گهی در سلطنت سر برفرازد

گهی در آتش شوقت گدازد