در واقعهای سخت عجب افتادم

گه می مردم صریح و گه میزادم

دانی ز چه خاست این همه فریادم

کامد یادم آنچه نیاید یادم

چو بنمودی جمال خود به آدم

ورا گفتی بخود سرّ دمادم

بدل می‌گفت زیرک اوستادم

که نادانسته خطی باز دادم

من این نیز از برای آن نهادم

که در صحرا بسی می اوفتادم

در گنج الهی برگشادم

الهی نامه نام این نهادم

زبان را در فصاحت راه دادم

دهان را در بلاغت برگشادم

در گنج عبارت برگشادم

آلهی نامه نام این نهادم

از آن انگشت بر حرفت نهادم

که تو شاگردی و من اوستادم

سگست این نفس کافر در نهادم

که من هم خانه این سگ بزادم

همه کام دلت باشد مرادم

تو باری نیک دانی اعتقادم

بدایه گفت دل بر خود نهادم

ز پیش زخم چشم بد فتادم

دلش بربودم و بازش ندادم

گلم من زین چنین خارش نهادم

گلم زان پیش تو افگند بادم

مشو از خط که سر بر خط نهادم

چو مور از خانه بیرون اوفتادم

چو مویی درجهان افگند بادم

چنان بگرفتهیی یکسر نهادم

که از خود مینیاید هیچ یادم

در معنی برویت برگشادم

کلید علم بر دست تو دادم

خرد صورت همی بیند دمادم

ولیکن عشق داند سر آدم

منم اینجا نموده نقش آدم

هزاران آدم آرم من دمادم

از آن تکرار میگویم دمادم

که تو داری حقیقت کل در آدم

تو استادی و تلقین ده بیادم

پس آنگه ده ز عشق خود ببادم