هر که سرگردان این سودا بود

از دو عالم تا ابد یکتا بود

هر که نادیده در اینجا دم زند

چو حدیث مرد نابینا بود

کی تواند بود مرد راهبر

[...]

جایی که درو نه شیب ونه بالا بود

نه جسم و جهت نه جنبشِ اجزا بود

هر چیز که جُست مردِ جوینده بسی

چون آنجا شد همه تمام آنجا بود

بحری که در او دو کون ناپیدا بود

او بود و جز او نمایش سودا بود

آن قطره که در جستن آن دریا بود

چون آنجا شد خود همه عمر آنجا بود

قطره باشد هرکه را دریا بود

هرچه جز دریا بود، سودا بود

شاه را در ملک اگر همتا بود

پادشاهی کی بر او زیبا بود

هرچ تو زینجا بری کانجا بود

بردن آن بر تو کی زیبا بود

دیگران را وعدهٔ فردا بود

لیک او را نقد هم اینجا بود

تا تو باشی، نیک و بد اینجا بود

چون تو گم گشتی همه سودا بود

لیک اگر پاکی درین دریا بود

او چون نَبوَد در میان زیبا بود

مرا گر کشتئی گوهر ترا بود

مرا از دست دادی بس خطا بود

انانیت بذات خود فنا بود

انانیت نبود آنجا خدا بود

ز دوری کان سرِ دز در هوا بود

تو گفتی دلو این هفت آسیا بود

چونور شمع و آواز نوا بود

همه مجلس پر از نور و صفا بود

از آن تیغی چو برگ گندنا بود

که سر سبزیش از چرخ دوتابود

بساط صفّه دوخ و بوریا بود

دران محرابگه پیری دو تا بود

محمد در حقیقت رهنما بود

ولی مقصود این ره مرتضی بود

بدان کانسان کامل انبیا بود

ولی بهتر ز جمله مصطفی بود

همی شد تا بجائی کان نه جا بود

که آنجا گاه جای مقتدا بود

حقیقت اصل کل اینجا فنا بود

فنا میدان که کل دید خدا بود

از آن طاق دو ابرویش دو تابود

که اندر من رآنی کل خدا بود