جز غم دریا نخواهم این زمان

تاب سیمرغم نباشد الامان

خواست تا بشناسد او را آن زمان

زو نگشت آگاه در هفت آسمان

رابعه گفتش که ای شیخ زمان

چند پاره رشته بودم ریسمان

تیره بود آن خانه افتادش گمان

کین مگر هم کودکانند این زمان

لیک از حکم خدای آسمان

جمله معذوران راهند این زمان

تن برهنه کرد یوسف آن زمان

غلغلی افتاد در هفت آسمان

گفت ای روحانیان آسمان

پیش آدم سجده آرید این زمان

مسلمانید و من هستم مسلمان

بر ایمانید ومن هستم برایمان

مرا اماره خوانند اهل ایمان

مگر شیطان من گردد مسلمان

اگر شیطان تو گردد مسلمان

شود سحر تو فقه و کفر ایمان

مبین مشنو مگو الّا بفرمان

که تا کافر نمیری ای مسلمان

ز خوف ره میان کفر و ایمان

نه کافر خواند خود را نه مسلمان

چنین گفت او که من شوریده ایمان

نخواهم در بر جمعی مسلمان

مده جان د رغم مُهر سلیمان

چو مُردی چه کنی ملک ای مُسلمان

چنین دارم من از درگاه فرمان

که چون دل را نگه دارد سلیمان

که بودی چل هزارش از غلامان

سگی آن هر غلامی را بفرمان

ازان بر ملک خویشت نیست فرمان

که دیوت هست برجای سلیمان

شنید ستم که در دور سلیمان

که بد دیو و پری او را بفرمان

از آن بر ملک خویشت نیست فرمان

که دیوی هست بر جای سلیمان

نه آدم بود هرگز نه سلیمان

که او از پیش و از پس داد فرمان