بلای قرب کش در باز جانت

که تا یابی لقای جاودانت

از آن سر آمدی و جان جانت

در اینجاگاه هست اکنون عیانت

دریغا نیست سودی جز زیانت

که شد فاش اندر اینجا داستانت

بسوزانم بیک لحظه دل وجانت

بگو با من کنون اسرارو برهانت

چو غیری درنگنجد آن زمانت

یکی بینی مکین و هم مکانت

نگهدار ای برادر هم نهانت

که گوشی دارد و گوید بیانت

ببر آن گوی از میدان جانت

بدان اینجایگه راز نهانت

برون آئی و یابی جانِ جانت

حقیقت اوست اینجاگه عیانت

در این دم آندمِ اوّل ز جانت

دمادم روح میآرد عیانت

یکی دیدم صفات لامکانت

که کردستی ز خود عین العیانت

مسوزان بیش از این مر دوستانت

بگو تا کی بود راز نهانت

بگو با او همه راز نهانت

که تا او بازگوید در میانت

تو باطن پاک دارد از هر خیانت

که عرضاً عرضه کردم در امانت

که پنهان گردد این صورت عیانت

شود بیشک حقیقت جان جانت

چنان آزاد کن جان و روانت

که تاوقتی که کل گردی نهانت

مرا مکشوف شد عین العیانت

بدیدم جملگی راز نهانت

بده انصاف تا بخشیم جانت

وگرنه عین رسوای جهانت

تو آگه باش تا شاه جهانت

کند اینجا بیک لیلی بیانت

تراتا پوست باشد مغز جانت

کجا بینی یقین راز نهانت

تماشاگاه دلدارست جانت

شده پیدا ولی راز نهانت