همه جانا توئی دگر هبا شد

ز دیدارت ز دید خود فنا شد

هر آن عاشق که اینجا آشنا شد

ز لیلی همچو مجنون در بلا شد

هر آن عاشق که چون من در فناشد

نهانش با عیان کلی خداشد

هر آنکس را که دنیا پیشوا شد

محمّد با علی از وی جدا شد

کسی کو زین چنین شیطان جداشد

مراو را طوق ازگردن رها شد

چرا بیخود شدی عقلت کجا شد

چو عشق آمدیقین عقلت فنا شد

چو پیر سالک آن دم در فنا شد

دمی بیخویش در عین لقا شد

چو منصوراز حقیقت کل فنا شد

حقیقت جاودان عین بقا شد

عیان منصور بود و در بقا شد

ز دید حق نهان انبیا شد

اناالحق آنکه از جان زد فنا شد

حقیقت ابتدا و انتها شد

چه بودت آن همه علمت کجا شد

چراکارت چو منثور و هبا شد

فنا را در بقا دید و فنا شد

در آن عین فنا کلّی بقا شد

حقیقت درد بود و با دوا باشد

عیان انتهایش انتها شد

لقا او دید و ختم انبیا شد

بگفت اسرار و عین مرتضی شد

حقیقت گنج بنمود و فنا شد

ز راز خویشتن کلّی خدا شد

بحای حلّه از هر دو جدا شد

نمود هر دومنثور و هبا شد

یکی غدّار ناپاینده باشد

که ناگه جان و دلها میخراشد

ز ذات پاک بیچون او فنا شد

در اینجا گه نهان عین بقا شد

از آندم یافت این دم کل فنا شد

یقین میدان که اونزد خدا شد

تو یک جان داری و آن خود هبا شد

حقیقت او بداند کو بقا شد