حروف کائنات ار بازجویی

همه در توست و تو در لوح اویی

قبا بسته چو گل در تازه‌رویی

پرستش را کمر بستند گویی

در آن ساعت که ما مانیم و هویی

ز بخشایش فرو مگذار مویی

نظامی چیست این گستاخ‌رویی

که با دولت کنی گستاخ‌گویی

چو دریا در دهد بی‌تلخ‌رویی

گهر بخشد چو کان بی تنگ‌خویی

بدو گفتم «ز خاموشی چه جویی؟

زبانت کو که احسنتی بگویی؟»

چنان مشهور شد در خوب‌رویی

که مطلق یوسف مصر است گویی

کنون زان دیر اگر سنگی بجویی

نیابی، گردبادش بُرد گویی

چو شیرین یافت آن گستاخ‌رویی

بدو گفتا در این صورت چه گویی؟

فسون‌گر در حدیث چاره‌جویی

فسونی به ندید از راست‌گویی

همی‌گفتند خسرو با نکویی

به آتش خواستن رفته‌ست گویی

چه دیدم؟ تیزرایی تازه‌رویی

مسیحی بسته در هر تار مویی

ز ریگش نیست ایمن هیچ جویی

مسلم نیست از سنگش سبویی

شبی بود از در مقصود‌جویی

مراد آن شب ز مادر زاد گویی

چو دنیا را نخواهی، چند جویی؟

بِدو پویی، بَدِ او چند گویی؟

نه کم ز آیینه‌ای در عیب‌جويی

به آیینه رها کن سخت‌رویی

چنان ترتیب کرد از سنگ جویی

که در درزش نمی‌گنجید مویی

مرا مادر دعا کرده‌است گویی

که از تو دور بادا هر چه جویی

چه بد کردم؟ که با من کینه جویی

بد افتد گر بدی کردم، نگویی؟

طلب کردند نا‌فرجام‌گویی

گره‌پیشانی‌یی دل‌تنگ‌رویی