جهان ز آتش‌پرستی شد چنان گرم

که بادا زین مسلمانی تو را شرم

تو را بی‌رنج حلوایی چنین نرم

برنج سرد را تا کی کنی گرم؟

جهانی ناز دارم، صد جهان شرم

دری در خشم دارم، صد در آزرم

در آن حلواپزی کرد آتشی نرم

که حلوا را بسوزد آتش گرم

بساطت را به رخ چندان کنم نرم

که اقبالم دهد منشور آزرم

هوای باغ چندانی بود گرم

که سبزی را سپیدی دارد آزرم

طنزی کند و ندارد آزرم

چون چشمش نیست کی بود شرم؟

او دزدد و من گدازم از شرم

دزدافشاری است این، نه آزرم

آن راست خبر از آتش گرم

کاو دست دراو زند بی‌آزرم

چون طبع به اشتها شود گرم

گاورس درشت را کند نرم

مجنون چو شنید بوی آزرم

کرد از سر کین کمیت را گرم

روزی دو سه بر طریق آزرم

می‌کرد به رفق موم را نرم

جادو سخنی که کردی از شرم

هنگام فریب سنگ را نرم

کردی دل خود به دیگری گرم

وز دیدهٔ من نیامدت شرم

چون برخیزد طریق آزرم

گردد همه شرمناک بی‌شرم

از سر این خیال درگذرم

دور به ز این خیال‌ها نظرم

‌زآتش‌انگیز ِ آن شرارهٔ گرم

شد دل سخت‌کوش نعمان نرم

لیکن ایرانیان به زور و به شرم

نرم کردندم از نوازش گرم

دور دارم ز داوری آزرم

آن کنم کز خدای دارم شرم

پدرم دیگر است و من دگرم

که‌آن اگر سنگ بود من گهر‌م