به دولت داشتند اندیشه را پاس

نشاید لعل سُفتن جز به الماس

چو دارد دشنهٔ پولاد را پاس

بسنباند زره ور باشد الماس

ذنب مریخ را می‌کرده در کاس

شده چشم زحل هم کاسهٔ راس

صدف می‌داشت درج خویش را پاس

که تا بر دُر نیفتد نوک الماس

دراجه قلعه‌های وسواس

دارندهٔ پاس دیر بی‌پاس

شویش همه روزه داشتی پاس

پیرامُنِ دُر شکستی الماس

کیست از مردم ستاره‌شناس

که به گنجینه ره برد به قیاس

عقل را گر عقیده دارد پاس

رستگار‌ی به نور شرع شناس

کمتر اجری خور تو‌را به قیاس

قوت هفت اختر است جرعه کاس

من که الحق شناختم به قیاس

که‌اهل فرهنگ را تو داری پاس

آن مُبَصّر که هست نقد‌شناس

نیم جو نیستش ز روی قیاس

خویشتن را چو خضر بازشناس

تا خوری آب زندگی به قیاس

هست بیرون ازین به رای و قیاس

رصد‌انگیز و ارتفاع‌شناس

ساق چون تیر غازیان به قیاس

گوش خنجر کشیده چون الماس

پیش رفتند با هزار هراس

سجده بردند و داشتند سپاس

پیش از آن راصد ستاره‌شناس

از پی بخت بود داشته پاس

بر خدا خوانم آفرین و سپاس

که‌آفرین باد بر خدای شناس

نیست از هیچ مردمیم هراس

به جز از مردم خدای شناس

غایت‌اندیش بود و راه‌شناس

پارسا‌یی‌ش را نبود قیاس

شاه فرهنگ دان شعر شناس

بیش از آن دادشان که بود قیاس