جهان ای شگفتی به مردم نکوست

چو بینی همه درد مردم از وست

همه نیکویی‌ها به مردم نکوست

ز یزدان تمام آفرینش بدوست

کر در جهان خوی زشت ار نکوست

به هر کس گمان آن برد کاندر اوست

یکی چون دل مهربان کفته پوست

یکی چون شخوده زنخدان دوست

درست از گمان من این شاه اوست

کش از دیرگه باز داری تو دوست

به نزد پدر دختر ار چند دوست

بتر دشمن و مهترین ننگش اوست

اگرچند بدخواه کشتن نکوست

از آن کشتن آن به که گرددت دوست

به جمشید ماند به چهر و به پوست

گواهی دهم من که از تخم اوست

اگر کوه البرز یک نیمه اوست

سرش کنده گیر از که آکنده پوست

چو نتوان ز دشمن بر آورد پوست

ازو سر به سر چون رهی هم نکوست

چنان‌کن که‌هرکس‌که نزدیک اوست

به رادی شود با تو دلسوزو دوست

به دل دوستان ورا دار دوست

مخواه ازبن آن را که بدخواه اوست

بدو بخش هر چند داریش دوست

که نیز آنچه الفغدی از جاه اوست

هر آنکش غم و رنج تو آرزوست

چنان باد بیچاره کاکنون بهوست

بفرمود تا هر که بدخواه و دوست

ز سیلی به گردنش بردند پوست

ز بهر تواش بنده بودیم و دوست

کنون ما که ایم ار گنه کار اوست

از آن این کُه از گوهر و گل نکوست

که بر وی نشانِ کفِ پایِ اوست

شنیدم ز دانای فرهنگ دوست

که زی هر کس آیین شهرش نکوست

چنین گفت کاین حصن جایی نکوست

ستودان فرخ سیامک در اوست

همه کار شاید به انباز و دوست

مگر پادشاهی که تنها نکوست