نگاری به رخ رشک حور بهشت

زپاکیش خوی و ز خوبی سرشت

نبینی که پرگار من تنگ گشت

جوانی شد و عمر بیشی گذشت

دو برگ گلش سوسن می سرشت

دو شمشاد عنبرفروش بهشت

کس از تخمهٔ ما ز پیمان نگشت

نشاید ترا نیز از آیین گذشت

تو گفتی تن و چهر آن دیو زشت

خدای از دم و دود دوزخ سرشت

تن پیل پرخون و پرتیر و خشت

چو زآب بقم رسته بر کوه کشت

طلایه پراکنده بر کوه و دشت

ببد تا سپاه شب از جا بگشت

بسی خورد سوگندهای درشت

که هر کاو نماید به بدخواه پشت

زدش بر بر و دل خدنگی درشت

چنان کز دلش جست بیرون ز پشت

دم نای رویین ز مه برگذشت

غو کوس دشت و که اندر نوشت

به نزدیک مردان به طمع بهشت

شدندی به مزد از پی کار زشت

نهانی یکی نامه نزدش نبشت

خط و خون دیده بهم برسرشت

به خنده لبش لاله می سرشت

چو بر لاله ژاله به باغ بهشت

چو آگه شد از پهلوان شاد گشت

پراکند نزل و علف کوه و دشت

بر پهلوان با پیامی درشت

بیامد شتابنده نامه به مشت

وز آنجا به لشگرگهش بازگشت

برآسود و بد تا شب اندر گذشت

مرا مارکش خواندی و بدسرشت

ورا نام بردی به دشنام زشت

دگر داد چندی پیام درشت

فرستاده پوینده نامه به مشت

بگفت آنچه بود از پیام درشت

تو گفتی که شمشیر دارد به مشت

گریبانش با دست و خنجر به مشت

گرفت و ز زین بر زمین زد بکشت