بساط خدایست هرکه به راز

بر او شد، توان نزد یزدان فراز

ز جان آورم تار و پودش فراز

کنم خسروی را برو بر طراز

پس از رنج بسیار و راه دراز

بیامد ابر زابلستان فراز

نگونسار گشتی به چاهی دراز

که هرگز نیایی ازو بر فراز

که پیلی به گردش به روز دراز

نگشتی نرفتیش مرغ از فراز

دوان او در آن دشت و راه دراز

گهی شیب تازنده گاهی فراز

از ایشان ره ما به منزل فراز

یکی راست کوتاه و یکیّ دراز

گروهی سیه چهر و بالا دراز

به دندان پیشین چونان گراز

سوی لشکر انگشت کرده دراز

چو مرغان سراینده چیزی به راز

به کردار کشتی ز راه دراز

بیاید بر شهر آن گه فراز

بن داس در نوک شاخی دراز

ببستی و زی خود کشیدی فراز

شمن هر چه بد گرد آتش فراز

ستادند با نیزه های دراز

بترسم که با آن کمان سر فراز

نتابد بماند غم من دراز

به چهره سیاه و به بالا دراز

به دیدار دیو و به دندان گراز

دو گوشش چو دو پرده پهن و دراز

برون رسته دندان چو یشک گراز

چو از ریگ بگذشت و راه دراز

بر مرغزاری خوش آمد فراز

چنان دان که رفتن رسیدم فراز

بباید شد ار چند مانم دراز

همه نیزه داران گردن فراز

نشان بسته بر نیزه موی دراز

آیا توشه‌ات اندک و ره دراز

چه سازی چو آیدت رفتن فراز

چو پیچان رسن برگ‌های دراز

فروهشته زو تا به هامون فراز