سپهدار با خیل زاول گروه

به پیش اندر آورده کشتی چو کوه

جدا فیلسوفند دیگر گروه

جهان از ستیهندگیشان ستوه

بدین روی دریا و زآنروی کوه

به دشت آمده برزگر یک گروه

دروغ بزرگست مهتر ز کوه

که گویند بر بیگناهان گروه

دگر جای دیدند چندین گروه

ز عنبر یکی توده مانند کوه

درختی گشن شاخ بر شخ کوه

از انبوه شاخش ستاره ستوه

ز باد پرش موج دریا ستوه

ز بانگش گریزان دد از دشت و کوه

برینسان به پرواز پرنده کوه

تو کردی کزو خشک و تر را ستوه

به نظاره گردش سپه همگروه

وی آوا در افکنده زآنسان به کوه

چو کشتی مهراج و ایران گروه

بدیدندی از تیغ آن بُرز کوه

کشیدند از آب اندورن همگروه

به کشتی به خشکی مر آن پاره کوه

چنین گفت دانا کز آن روی کوه

بسی لشکرند از یلان همگروه

پدید آمد از بیشه وز تیغ کوه

از آن پیل گوشان گروها گروه

برون آمدند از برش همگروه

بگشتند چندی در آن دشت و کوه

چنین گفت ملاح دانش پژوه

کزین سون دریا دگر هست کوه

خروشید هر یک دل از غم ستوه

که بازارگانیم ما یک گروه

بشد تا بد آن شهر از آن سوی کوه

به پرسش گرفتند گردش گروه

دل جنگیان شد ز کوشش ستوه

شکست اندر آمد به زاول گروه

گریزندگان را گروها ، گروه

همی خواند از هر رهی سوی کوه

بد از زخم گردان سراسیمه کوه

ز بانگ ستوران ستاره ستوه