آدمی را هست حس تن سقیم

لیک در باطن یکی خلقی عظیم

گفت او را هین بپر اندر پیم

گفت رو رو من حریف تو نیم

آن شنیدستی که الملک عقیم

قطع خویشی کرد ملکت‌جو ز بیم

وز حسودی بازشان خر ای کریم

تا نباشند از حسد دیو رجیم

در دمی از صور یک بانگ عظیم

پر شود محشر خلایق از رمیم

گر طبانجه می‌زنم من بر یتیم

ور دهد حلوا به دستش آن حلیم

جان کی باشد کش گزینم بر کریم

کیک چه بود که بسوزم زو گلیم

جز که صاحب خوان درویشی لئیم

ظن بد کم بر به رزاق کریم

آن ز عشق جان دوید و این ز بیم

عشق کو و بیم کو فرقی عظیم

بانگ آمد ناگهان که رفت بیم

یافت شد گم‌گشته آن دُر یتیم

پس خطر باشد مقلد را عظیم

از ره و ره‌زن ز شیطان رجیم

مار بد جانی ستاند از سلیم

یار بد آرد سوی نار مقیم

عالم وهم و خیال طمع و بیم

هست ره‌رو را یکی سدی عظیم

امر عاجز را قبیحست و ذمیم

خشم بتر خاصه از رب رحیم

پادشاهی کن ببخشش ای رحیم

ای کریم ابن الکریم ابن الکریم

گفت نه نه من حریف آن میم

من به ذوق این خوشی قانع نیم

عارفست و باز رست از خوف و بیم

های هو را کرد تیغ حق دو نیم

جذب یک راههٔ صراط المستقیم

به ز دو راه تردد ای کریم

گرد آید مرد و زن جمعی عظیم

ماتم آن خاندان دارد مقیم

می‌کشد آن دانه را با حرص و بیم

که نمی‌بیند چنان چاش کریم