هر دو بحری آشنا آموخته

هر دو جان بی دوختن بر دوخته

چند خورشید کرم افروخته

تا که ابر و بحر جود آموخته

چشم تو ادراک غیب آموخته

چشمهای حاضران بر دوخته

بازگو ای باز پر افروخته

با شه و با ساعدش آموخته

او ز موسی آن هنر آموخته

وز معلم چشم را بر دوخته

حیله‌آموزان جگرها سوخته

فعلها و مکرها آموخته

در هوای نابکاری سوخته

اقمشه و املاک خود بفروخته

چشم را از غیر و غیرت دوخته

همچو آتش خشک و تر را سوخته

شمع مریم را بهل افروخته

که بخارا می‌رود آن سوخته

جبرئیلا رو که من افروخته

بهترم چون عود و عنبر سوخته

عشق معشوقان دو رخ افروخته

عشق عاشق جان او را سوخته

تن برهنه سر برهنه سوخته

شکر را دزدیده یا آموخته

گاه می‌دیدی لباست سوخته

گه دهان و چشم تو بر دوخته

زآنک هر بدبخت خرمن‌سوخته

می‌نخواهد شمع کس افروخته

صد هزاران خوی بد آموخته

دیده‌های عقل و دل بر دوخته

شمع تاجر آنگهست افروخته

که بود ره‌زن چو هیزم سوخته

جوق پروانهٔ دو دیده دوخته

مانده زیر شمع بد پر سوخته

شمع او گریان که من سرسوخته

چون کنم مر غیر را افروخته

یا چو بازانند و دیده دوخته

در حجاب از عشق صیدی سوخته

قانعی با دانش آموخته

در چراغ غیر چشم افروخته