تا دلیر اندر فتد احمق به جنگ

واندر آردشان بدین حیلت به چنگ

تا برون آرد زمین خاک‌رنگ

هرچه اندر جیب دارد لعل و سنگ

خانهٔ بی‌زینهار و جای تنگ

که درو نه روی می‌ماند نه رنگ

زنده‌ای و زنده‌زاد ای شوخ و شنگ

دم نمی‌گیرد تو را زین گور تنگ

کان عجب زین حس دارد عار و ننگ

کی بود طاووس اندر چاهِ تنگ‌‌‌‌؟!‌

در زمان عدلش آهو با پلنگ

انس بگرفت و برون آمد ز جنگ

کین جهان چاهیست بس تاریک و تنگ

هست بیرون عالمی بی بو و رنگ

زانک بر بانگ دهل در سال تنگ

جمعه را کردند باطل بی‌درنگ

از گزافه کی شدند این قوم لنگ

فخر را دادند و بخریدند ننگ

پا برهنه می‌روی بر خار و سنگ

گفت من حیرانم و بی خویش و دنگ

کی نماید کودکان را سنگ، سنگ

تا نگیرد عقلْ دامنشان به چنگ

چونَک تابستان بیایَد مَن بِچَنگ

بَهرِ سَرما خانه‌ای سازَم زِ سَنگ

جسم بند آمد فراخ وسخت تنگ

خندهٔ او گریه فخرش جمله ننگ

جمله ادراکات بر خرهای لنگ

او سوار باد پران چون خدنگ

می‌نبینی غیر این لیک ای تو ننگ

آن زمان لاف بود این وقت جنگ

چون درآمد عزم داودی به تنگ

که بسازد مسجد اقصی به سنگ

تا ببینی کین جهان چاهیست تنگ

یوسفانه آن رسن آری به چنگ

ورنه ادهم‌وار سرگردان و دنگ

ملک را برهم زدندی بی‌درنگ

دیده در وقتی که شد حیران و دنگ

که سخن گفت و اشارت کرد سنگ

ظاهرش با باطنش گشته به جنگ

باطنش چون گوهر و ظاهر چو سنگ