آواز سرافیل طرب میرسدم

از خاک فنا بر آسمان می‌بردم

کس را خبری نیست که بر من چه رسید

زان با خبری که بی‌خبر می‌رسدم

مردم رغم عشق دمی در من دم

تا زندهٔ جاوید شوم زان یکدم

گفتی که به وصل با تو همدم باشم

گو با که کجا شرم نداری همدم

در عشق تو چون دم زدم صد فتنه شد اندر عدم

ای مطرب شیرین قدم می‌زن نوا تا صبحدم

با چنان قادر خدایی کز عدم

صد چو عالم هست گرداند بدم

گر در آید در عدم یا صد عدم

چون بخوانیش او کند از سر قدم

گفت خصم جانِ جان چون آمدم

بر سر جان من لگدها چون زدم

تا که سازد جان پاک از سر قدم

سوی عرصهٔ دور و پنهای عدم

زین ضرورت گیج و دیوانه شدم

لیک در باطن همانم که بدم

چون گرفتار گنه می‌آمدم

غرقه دست اندر حشایش می‌زدم

تا در آن عالم فراغت باشدم

در چنین درخواست حلقه می‌زدم

من به تبلیغ رسالت آمدم

تا رهانم مر شما را از ندم

باز می‌گویم عجب من بی‌خودم

دست در شاخ خیالی در زدم

وام‌دار شرح این نکته شدم

مهلتم ده معسرم زان تن زدم

کی رسد جاسوس را آنجا قدم

که بود مرصاد و در بند عدم

میزری چه بود اگر او گویدم

در رو اندر عین آتش بی ندم

خود پشیمانی نروید از عدم

چون ببیند گرمی صاحب‌قدم

از جمادی مردم و نامی شدم

وز نما مردم به حیوان برزدم

گفت او ای ناصحان من بی ندم

از جهان زندگی سیر آمدم

دی همی‌گفتی که پایندان شدم

که بودتان فتح و نصرت دم‌بدم

زین همه بگذر نه آن مایهٔ عدم

عالمی زاد و بزاید دم به دم