هر که با اهل کسان شد فسق‌جو

اهل خود را دان که قوادست او

که تو جانبازی نمودی بهر او

خوش نباشد دادن آن جز به تو

گفت اکنون ای کنیزک وا مگو

این سخن را که شنیدم من ز تو

دست کی جنبد مرا در کسر او

که خزینهٔ شاه را باشم عدو

هین مکن تعجیل اول نیست شو

چون غروب آری بر آ از شرق ضو

این ستارهٔ بی‌جهت تاثیر او

می‌زند بر گوشهای وحی‌جو

گفتش ای عم یک شهادت تو بگو

تا کنم با حق خصومت بهر تو

گفت خاتون را شبی شوهر که تو

باز پرسش در خلا از حال او

گفت خواجه صبر کن با او بگو

که ازو ببریم و بدهیمش به تو

این چنین ژاژی چه خایم بهر او

گو بمیر آن خاین ابلیس‌خو

مقنعه و حلهٔ عروسان نکو

کنگ امرد را بپوشانید او

چون بکاری جو نروید غیر جو

قرض تو کردی ز که خواهد گرو

پیش از آنک شب شود جامه بجو

روز را ضایع مکن در گفت و گو

مر ترا می‌گوید آن خر خوش شنو

گر نه‌ای خر هم‌چنین تنها مرو

پس بدو گفتند ای حارس بگو

که چه شد این رخت و این اسباب کو

عقل هر عطار کآگه شد ازو

طبله‌ها را ریخت اندر آب جو

از که پنهان می‌کنی ای رشک‌خو

آنک پوشیدست نورش روی او

می‌رمد اثبات پیش از نفی تو

نفی کردم تا بری ز اثبات بو

مصطفی زین گفت کای اسرارجو

مرده را خواهی که بینی زنده تو

هم‌چو آن شیری که در چه شد فرو

عکس خود را خصم خود پنداشت او