تو مگر آیی و صید او شوی

دام بگذاری به دام او روی

چون ازینجا وا رهی آنجا روی

در شکرخانهٔ ابد شاکر شوی

ای ایاز از عشق تو گشتم چو موی

ماندم از قصه تو قصهٔ من بگوی

گر تو خود را بشکنی مغزی شوی

داستان مغز نغزی بشنوی

یا خری یا گاو بهر من بجوی

زان فسونهایی که می‌دانی بگوی

جهد کن تا مست و نورانی شوی

تا حدیثت را شود نورش روی

تا به نزدیک تو آید آن غوی

تا باندک حمله‌ای غالب شوی

خاک را دادیم سبزی و نوی

تا ز تبدیل فقیر آگه شوی

تو به عکس آن کنی بر در روی

لاجرم از زخم سگ خسته شوی

جهد کن کز جام حق یابی نوی

بی‌خود و بی‌اختیار آنگه شوی

در تو نوری کی درآمد ای غوی

تا تو بیهوشی و ظلمت‌جو شوی

یا کرامی ارحموا اهل الهوی

شانهم ورد التوی بعد التوی

هست احوال تو از کان نوی

تو بدین احوال کی راضی شوی

سر ببرش تا تو هم غازی شوی

اندکی خوش گشت صوفی دل‌قوی

ایش ابالی بالخلیفه فی‌الهوی

استوی عندی وجودی والتوی

ز آب حیوان هست هر جان را نوی

لیک آب آب حیوانی توی

زین غمام بانگ و حرف و گفت و گوی

پرده‌ای کز سیب ناید غیر بوی

زین دو ره گرچه همه مقصد توی

لیک خود جان کندن آمد این دوی

دم به دم چون تو مراقب می‌شوی

داد می‌بینی و داور ای غوی

گفت مفتی ضرورت هم توی

بی‌ضرورت گر خوری مجرم شوی