سوی دشت از دشت نکته بشنوی

سوی باغ آیی شود نخلت روی

خضر وقتی‌، غوث هر کشتی توی

هم‌چو روح‌الله مکن تنها روی

گل‌شکر خوردم همی‌گویی و بوی

می‌زند از سیر که یافه مگوی

لیک مرد عاقلی و معنوی

عقل تو نگذاردت که کژ روی

گر ز چشمم این زمان غایب شوی

پیشت آید هر طرف گرگ قوی

بلک آن غدار و آن طاغی توی

که کنی با حق دعوی دوی

چون تو جزو عالمی هر چون بوی

کل را بر وصف خود بینی سوی

غفلت و کفرست مایهٔ جادوی

مشعلهٔ دینست جان موسوی

وین نباشد بعد عمر مستوی

که بناکام از جهان بیرون روی

مهتری نفطست و آتش ای غوی

ای برادر چون بر آذر می‌روی

یار غالب شو که تا غالب شوی

یار مغلوبان مشو هین ای غوی

ای برادر دانک شه‌زاده توی

در جهان کهنه زاده از نوی

دور می‌بینی سراب و می‌دوی

عاشق آن بینش خود می‌شوی

خفته را گر فکر گردد هم‌چو موی

او از آن دقت نیابد راه کوی

سبزه گردی تازه گردی در نوی

گر توخاک اسپ جبریلی شوی

بندگی ناکرده و ناشُسته روی

لقمه‌ی دوزخ بگشته لقمه‌جوی

سبق بی‌چون و چگونهٔ معنوی

سابق و مسبوق دیدی بی‌دوی

زفت زفتست و چو لرزان می‌شوی

می‌شود آن زفت نرم و مستوی

تفرقه برخیزد و شرک و دوی

وحدتست اندر وجود معنوی

چون امیر جمله دلهای سوی

اندرین دور ای خلیفهٔ حق توی