تو همی ترسی ز من لیک از خری

من همی‌ترسم که تو کمتر خوری

کز زنای چشم حظّی می‌بری

نه کباب از پهلوی خود می‌خوری

نیست این از ران گاو ای مفتری

ران گاوت می‌نماید از خری

خود رها کن لشکر دیو و پری

کز میان جان کنندم صفدری

چون ز وحدت جان برون آرد سری

جسم را با فر او نبود فری

زانک دارد خاک شکل اغبری

وز درون دارد صفات انوری

گر نباشد جاه فرعون و سری

از کجا یابد جهنم پروری

خاصه آن ارضی که از پهناوری

در سفر گم می‌شود دیو و پری

از ثریا گر بپرد تا ثری

نرم گردد چون ببیند او مرا

همچنین هر آرزو که می‌بری

تو ز عیب آن حجابی اندری

چون خری پابسته تندد از خری

هر دو پایش بسته گردد بر سری

چون جوالی بس گرانی می‌بری

زان نباید کم که در وی بنگری

تا نباشی هم‌چو ابلیس اعوری

نیم بیند نیم نی چون ابتری

خو نداریم ای جمال مهتری

که لب ما خشک و تو تنها خوری

خواجه باز آ از منی و از سری

سروری جو کم طلب کن سروری

چون گذشت و رفت غم چون می‌خوری

یا نکردی فهم پندم یا کری

وی بسا کس رفته تا هند و هری

او ندیده جز مگر بیع و شری

نیست مانندای آتش آن پری

گرچه اصلش اوست چون می‌بنگری

صد ازینها گر بگویم تو کری

بشنوی و ناشنوده آوری

توبه را از جانب مغرب دری

باز باشد تا قیامت بر وری