پس ریاضت را به جان شو مشتری

چون سپردی تن به خدمت جان بری

بی‌ادب باشد چو ظاهر بنگری

که بود دعوی عشقش هم‌سری

گر ز شیر دیو تن را وابری

در فطام اوبسی نعمت خوری

پیش شیخی در بخارا اندری

تا به خواری در بخارا ننگری

مر زبان را داد صد افسون‌گری

وانک کان را داد زر جعفری

آنگه از شهر و ز خویشان بر خوری

کز غریبی رنج و محنتها بری

این سخن را ترجمهٔ پهناوری

گفته آید در مقام دیگری

چون بنوشیدم جهاد آذری

پس پذیرا گشتم و اندر خوری

بی‌نوا گردی ز یاران وابری

خوار گردی و پشیمانی خوری

نه فدایی می‌ستاند نه زری

نه شفاعت می‌رسد از سروری

کای سلیمان معدلت می‌گستری

بر شیاطین و آدمی‌زاد و پری

شهره ما در ضعف و اشکسته‌پری

شهره تو در لطف و مسکین‌پروری

گاه هستی زو بر آوردی سری

گاه او از نیستی خوردی بری

گفت پیغامبر که چون کوبی دری

عاقبت زان در برون آید سری

در شکست پای بخشد حق پری

هم ز قعر چاه بگشاید دری

هر کسی را هست اومید بری

که گشادندش در آن روزی دری

کارگاه خشم گشت و کین‌وری

کینه دان اصل ضلال و کافری

گر بپوشیمش ز بنده‌پروری

تو چرا بی‌رویی از حد می‌بری

کیمیایی که ازو یک ماثری

بر دخان افتاد گشت آن اختری

گر بدزدی وز گِل من می‌بری

رو که هم از پهلوی خود می‌خوری