مرد رومی کو کند آهنگری

رویش ابلق گردد از دودآوری

ور کنی با او مری و همسری

کافرم دان گر تو زیشان سر بری

موشکی در کفْ مهارِ اشتری

در ربود و شد روان او از مُری

چونک کرد ابلیس خو با سروری

دید آدم را حقیر او از خری

گوشت‌های بندگان حق خوری

غیبت ایشان کنی، کیفر بَری

لیک کو آن قربت شاخ طری

که ثمار پخته از وی می‌خوری

پس چه خوانیمت بگو ای جوهری

گفت طاوس نر چون مشتری

چون سفالین کوزه‌ها را می‌خری

امتحانی می‌کنی ای مشتری

چاره‌ای می‌باید اندر ساحری

تا بود که زین دو ساحر جان بری

نیست با ایشان سلاح و لشکری

جز عصا و در عصا شور و شری

جان بابا چون بخسپد ساحری

سحر و مکرش را نباشد رهبری

آنچنانک عاشقی بر سروری

عاشقست آن خواجه بر آهنگری

آن یکی آمد به پیش زرگری

که ترازو ده که بر سنجم زری

چون بروبی خاک را جمع آوری

گوییم غلبیر خواهم ای جری

داند او خاصیت هر جوهری

در بیان جوهر خود چون خری

صد ره ار بینی دروغ اختری

یک دوباره راست آید می‌خری

بنده‌ای می‌شد سیه با اشتری

راویه پر آب چون هدیه‌بری

آن غلامش مرد پیش مشتری

شد زیان مشتری آن یکسری

پیش شاهان در سیاست‌گستری

می‌دهی تو مال و سر را می‌خری

لیک در خواهم ز نیکوداوری

تا که ایمان آن زمان با خود بری