ور نکردی شکر اکنون خون گری

که شدست آن حسن از کافر بری

در سر خود پیچ هل خیره‌سری

رو در دل زن چرا بر هر دری

چارچشمی تو ز عشق مشتری

بر امید مهتری و سروری

گفت اگر نانم بدی خشک و طری

کی کنیمی دعوی پیغامبری

نه زمین را زان فروغ و لمتری

نه خداوند زمین را توانگری

چون ندانی دانش آهنگری

ریش و مو سوزد چو آنجا بگذری

از حریصی وز هوای سروری

در نظر کند و بلافیدن جری

آنک گردانید رو زان مشتری

بخت و اقبال و بقا شد زو بری

که نبودم من به کارت سرسری

لیک زانچ رفت تو داناتری

وانک خواهی کز بلااش وا خری

جان او را در تضرع آوری

گر هزاران رطل لوتش می‌خوری

می‌روی پاک و سبک هم‌چون پری

تو که ز اصطرلاب دیده بنگری

درجهان دیدن یقین بس قاصری

جمله فسق و معصیت بد یک سری

هم‌چو دارالحرب پر از کافری

عشق را پانصد پرست و هر پری

از فراز عرش تا تحت‌الثری

گازری بود و مر او را یک خری

پشت ریش اشکم تهی و لاغری

بود سقایی مرورا یک خری

گشته از محنت دو تا چون چنبری

تو ز چرخ و اختران هم برتری

گرچه بهر مصلحت در آخری

خاک را من خوار کردم یک سری

تا ز خواری عاشقان بویی بری

ای خری ز استیزه مانده در خری

کی ز ارواح مسیحی بو بری

آن یکی گستاخ رو اندر هری

چون بدیدی او غلام مهتری