قاعدهٔ هر روز را می‌جست شاه

که ببیند مسجد اندر نو گیاه

بس به گورستان غریو افتاد و آه

تا قیامت زین غلط وا حسرتاه

وانگهان دریای ژرف بی‌پناه

در رباید هفت دریا را چو کاه

شمع مقصد را نماید هم‌چو ماه

کین طرف دانه‌ست یا خود دامگاه

بر بهارش چشمه و نخل و گیاه

وآن گلستان و نگارستان گواه

رقعه پنهان کرد و ننمود آن به شاه

کو منافق بود و آبی زیر کاه

نور پنهانست و جست و جو گواه

کز گزافه دل نمی‌جوید پناه

عیب کل را خود بپوشاند کلاه

خاصه چون باشد کله خورشید و ماه

که چگونه گفت اندر روی شاه

این چنین گستاخ آن حرف تباه

من نخواهم رحمتی جز زخم شاه

من نخواهم غیر آن شه را پناه

چون نهاد از آب و گل بر سر کلاه

گشت آن اسمای جانی روسیاه

دانه لایق نیست درانبار کاه

کاه در انبار گندم هم تباه

واجبست اظهار این نیک و تباه

هم‌چنانک اظهار گندمها ز کاه

آنچنان پر شد ز دود و درد شاه

که نمی‌یابید در وی راه آه

مر اسیران را لقب کردند شاه

عکس چون کافور نام آن سیاه

تا ز یا رب یا رب و افغان شاه

ساحری استاد پیش آمد ز راه

جو جوی چون جمع گردی ز اشتباه

پس توان زد بر تو سکهٔ پادشاه

پس برو هم نام و هم القاب شاه

باشد و هم صورتش ای وصل خواه

هم‌چو کم عقلی که از عقل تباه

بشکند توبه بهر دم در گناه

طاس را کژ کرد سوی آب‌خواه

که بخور تو هم شد آن خون سیاه