نه از آن دیر بخشد ایزد کام

که دهد جلوه کبریایی را

زان توقف کند که دریابی

ذوق در یوزه گدایی را

دنیا طویله ایست پر از جنس چارپای

کابادی و خرابی آن جسته جسته است

آبادیش عمارت بر باد رفته ای

ویرانیش عماری درهم شکسته است

از عرعر خران وی اسبان رمیده اند

[...]

نشسته بودم ودی در وثاق می گفتم

چه فتنه بود که ایام در جهان انداخت

چه درد بود که هجر همای دولت و دین

بجان عافیت اندوز همگنان انداخت

غرور عشرت و تقصیر شکروصل این بود

[...]

آن باغ داغ پررر آذر طبیعتم

کش برگ و بر ز اخگر و طیرش سمندر است

آن روضه ام که هر شجرش راکه باغبان

آبش ز خون دل ندهد خشک و بی بر است

آن پای تا بسر همه زخم و جراحتم

[...]

تهمت فسق بمن کرد یکی کفراندیش

کایزد از صورت او معنی آدم برداشت

این سخن گوشزد شاهد عصمت گردید

شد پریشان چوسر زلفش و ماتم برداشت

روزگار آمد گفتاش که مخروش که من

[...]

دی شنیدم کز سمند افتاد آن کاندر رهش

خاک بودن توتیای چشم کیوان بودن است

آسمانش درخیال فرش مجلس گشتن است

آفتابش در هوای گردد امان بودن است

چون شنیدم این خبر پژمرده گشتم عقل گفت

[...]

عرفی بحیرت از فلک ظالمم کز او

نجمی بهیچ دور عبورش باوج نیست

امید را عنان بکدامین طرف دهم

کز خیل یأس بر اثرش فوج فوج نیست

بعدی که از سعادت طالع بود مرا

[...]

اندر این بزم از دوکس شرمنده ام دائم که باز

آنکه بیرونم کشدبعد از قدم کفش من است

اول از بالانشین خود که بعد از وی منم

بعد از آن زیردست خود که هم کفش من است

عرفی آغاز گریه کن شاید

این کهن خاکدان خراب شود

ناله ای کن مگر ز تأثیرش

دهر نامهربان خراب شود

از فغان سینه ریش و غم برجای

[...]

صد شکر که فخر دوده جاه

در دامن دایه بقا زاد

دریای توجه شهنشاه

بنگر که چه دربی بها زاد

این قطره شود هزار چشمه

[...]

ملاف عرفی از این ترهات و ژاژ مخای

گرفتم آنکه کلام تو سلسبیلی کرد

ز شعر دم مزن آواز قدس را بشنو

که شعر روی تو را در زمانه نیلی کرد

ز منجنیق ملامت در آتش افکندت

[...]

دی کسی گفت که سعدی گهراندوز سخن

قطعه‌ای گفته، که اندیشه بدان می‌نازد

گفتم این گوش بدان نغمه سزد گفت آری

اینک از پرده عنان سوی تو می‌اندازد

سخن از عشق حرام است بر آن بیهده‌گو

[...]

بیا ای بخت سرگردان و بنشین

بزیر سایه سرو وگل و بید

که درباغی فروچیدیم محفل

که در وی عندلیبی کرده ناهید

کدامین باغ ، باغ وصل یاری

[...]

ای که از تهمت مؤثر تو

عدل با علم منقسم گردد

بشنو این قطعه کز لطافت آن

تهمت و طعنه منهزم گردد

دل عرفی نگر که در شهوت

[...]

عرفی نه ارث و کسب و نه زرق و نه حرص و آز

را هم بشعر خیره سرتیره چهر داد

طالع رهم نمود بدین خصم خانگی

این بازیم عطارد برگشته مهرداد

ذوق غزل بمهر بتانم اسیر کرد

[...]

سخن شناسا گربیت بنده رد کردی

خجل مباش که منهم ز خجلتم آزاد

ترا قبول نیفتاد ناقبولی آن

باین دلیل که گفتی مرا قبول افتاد

اگر بطبع توبیتی زبنده جا نگرفت

[...]

هیچ دل راه بر درش نسپرد

که بسرحد کاملی نرسید

مشت خونی که ما بیروردیم

بحد نشاه دلی نرسید

ای بلهوس که آمده میهمان وعظ

وقتی بیا که زهر بکامت شکر بود

پژمرده دل زبان نگشایم بموعظت

شمشیر رامقابله باجانور بود

همدمی دارم بسی خوش صحبت اما گرسنه

آنچنان کز بهر سیری زخم تامردن خورد

با جوال زرمدامش غم بود قوت و هنوز

بسکه باخود بخل ورزد غم زغم خوردن خورد

فسانه ای بشنو عرفی از من بیمار

که باشدت بنفاق معاشران رهبر

زعافیت بمکافات معصیت دوسه روز

مریض گشته تنم از مشیت داور

بیاض دیده زحمرت همی بدان ماند

[...]