ز پویندگان هر چه مویش نکوست

بکشت و به سرشان برآهیخت پوست

چنان بر دل هر کسی بود دوست

نماز شب و روزه آیین اوست

بدان بی‌بها ناسزاوار پوست

پدید آمد آوای دشمن ز دوست

یکی آرزو کان به یزدان نکوست

کجا نیکویی زیر فرمان اوست

عروس ار به مهر اندرون همچو اوست

سزد گر برآیند هر دو ز پوست

تو گویی به سنگستم آگنده پوست

و گر آهنست آنکه نیز اندروست

به هنگام هر کار جستن نکوست

زدن رای با مرد هشیار و دوست

به دشمن همی ماند و هم به دوست

گهی مغز یابی ازو گاه پوست

چو بشنید بر تن بدرید پوست

ز دشمن نهان داشت این هم ز دوست

ترا کهتری کار بستن نکوست

نگه داشتن بر تن خویش پوست

بدانست کان نیز گفتار اوست

همی زو بدرید بر تنش پوست

پر از بند سودابه کاو دخت اوست

نخواهد همی دوده را مغز و پوست

که روز نوآیین و جشنی نوست

شب سور آزاده کیخسروست

سیاوش مرا بود هم سال و دوست

روانم پر از درد و اندوه اوست

کجا مهتر بانوان تو اوست

وزو نیست پیدا ترا مغز و پوست

نوندی کجا بادبانش نکوست

به خوبی سزاوار کیخسرو اوست

کنون این جهانجوی فرزند اوست

همویست گویی به چهر و به پوست

ز دانا شنیدم که این جای اوست

که گفتند بستاند از گور پوست

چو خنجر بدرید بر تنش پوست

بروبر نبخشود دشمن نه دوست

ز دشمن ستاند ببخشد به دوست

خداوند پیروزگر یار اوست