دو جادوچشمْ چُون گلبوی و مینوی؛

سِرِشته از گُل و مِی هر دو را روی.

اگر بُگْذَشتمی یک روز دَرْ کوی،

بُدی آن کوی تا سالی سَمَن‌بوی.

مزن پیلستکین دو دست بر روی

مکن از ماه تابان عنبرین موی

درو یاقوت خندان و سخنگوی

چو سیم ناب رخشان و سمن‌بوی

حمل با ثور کرده روی در روی

ز شیر آسمانی یافته بوی

به شب روزآوری از لاله‌گون روی

چو شب آری به روز از عنبرین موی

به آبِ گُل سر و گیسو فرو شوی

پس از گنجورْ نیکوجامه ای جوی

همان دو شوی کرده ویس بُت روی

به مهر دختری مانده چو بی شوی

وزان پس داد بوسش برلب و روی

بیامد دیو و رفت اندر تن اوی

به ایران نیست همچون او هنرجوی

شکافنده به ژوپین و سنان موی

خنک چشم و دلت را با چنان روی

خنک همسایگانت را در آن کوی

دمان بوی بهشت از ویس بت روی

چنان چون بوی خوش از باغ خوشبوی

نخستین روز بنشست آن پری روی

پر از ناز و پر از رنگ و پر از بوی

لب اندر لب نهاده روی بر روی

در افگنده به میدان از خوشی گوی

ز چندان نامداران هنر‌جو‌ی

به از رامین و ویرو کس نزد گوی

جوابش داد خورشید سخن‌گو‌ی

نگار سرو قدّ یاسمین بوی

کجا دیدی یکی زن جفت دو شوی

دو پیل کینه‌ور بسته به یک موی

لب اندر لب نهاده روی بر روی

نگنجیدی میان هر دوان موی

مرا از داغ هجران زرد شد روی

به می زردی ز روی من فروشوی

شهنشه چون شنید آواز بت روی

نبود آنگه ز محکم چارهٔ اوی