به دنیی و به عقبی روی با اوست

بجز اومان ندارد هیچ کس دوست

اگر چه کار خلعت سخت نیکوست

فزون از قدر عالی همت اوست

که می گویند چیزی سخت نیکوست

درین کشور همه کس داردش دوست

«به گیتی کامْ راندنْ با تو نیکوست.

تو بایی در بَرَم؛ یا جُفت، یا دوست؛

هر آنچ از وی ملامت خیرد آهوست

مگر از عشق ورزیدن که نیکوست

مباد آن کس که دارد بی دلی دوست

کجا در بی دلی بسیار آهوست

کجا بر چشم او زشت تو نیکوست

که او از جان و دل دارد ترا دوست

به کام دشمان در صلت دوست

چو زندان بود گفتی بر تنش پوست

چراغ چشم و آرام دلم اوست

خداوندست و یار و دلبر و دوست

نژادش گرچه شهوارست و نیکوست

ابا این نیکوی صد گونه آهوست

سخن آن گو چه با دشمن چه با دوست

که هر کو بشنود گوید که نیکوست

چو باشد مرد عاشق در بر دوست

همه زشتی به چشمش سخت نیکوست

به ری در بود رامین را یکی دوست

به گاه مردمی با او ز یک پوست

هم از دل دورمانده‌ستم هم از دوست

به چونین روز مردن سخت نیکوست

بدان مستی و بیهوشی همی کاوست

چگونه باز داند پوست از پوست

گرستن گرچه از مردان نه نیکوست

ز من نیکوست در هجر چنان دوست

چو رامین دید جای دوست بی دوست

چو ناری بشکفید اندر تنش پوست

اگر گریم بدین تیمار نیکوست

گرستن بر چنین حالی نه آهوست

به دل گویم هم اکنون دررسد دوست

کجا آن بوی خوش بوی تن اوست

به هر دردی که باشد صبر نیکوست

به چونین حال صبر از عاشق آهوست