پلنگ و شیر در وی مردم جنگ

بتان نغز گور و آهو و رنگ

بدو گفت: «ای همه خوبی و فرهنگ،

جهان را از تو پیرایه‌ست و اورنگ.

هنوز از رنج رویش بد پر آژنگ

نگردانیده پای از پشت شبرنگ

به زیر باز در شیر نکو رنگ

تو گفتی شیر دارد باز در جنگ

نترسیدند از مردن گه جنگ

ز نام بد بترسیدند و از ننگ

میانجی گر نه شب بودی در آن جنگ

نرستی جان شاهنشه از آن ننگ

به نوشین لب جوابی داد چون سنگ

به روی مهر بر، زد خنجر جنگ

به شب در بر گرفته دوست را تنگ

تو گفتی دور بودی شصت فرسنگ

چه نیکو گفت موبد پیش هوشنگ

زنان را آز بیش از شرم و فرهنگ

ربود و برد و بستردش بدان چنگ

ز جان هوش وز دل صبر وز رخ رنگ

نیرزد کام صد ساله یکی ننگ

کزو بر جان بماند جاودان زنگ

ز بس اندیشه کردن گشت دلتنگ

رخش بی‌رنگ و پیشانی پر آژنگ

گرازان رخش چون طاووس صد رنگ

به پشتش بر نشسته نقش ارتنگ

چو رامین چند گه نالید بر چنگ

همی از نالهٔ او نرم شد سنگ

چو رامین گه گهی بنواختی چنگ

ز شادی بر سر آب آمدی سنگ

سیه شد روی نام من به یک ننگ

نشوید آب صد دریا ازو زنگ

چو رامین نزد ویس آید به نیزنگ

شود نامی که می‌جویم همه ننگ

سرایی بود نامم بوستان رنگ

سیه کردی در و دیوارش از ننگ

بنالم تا ز پیشم بتر کد سنگ

بگریم تا شود سنگ ارغوان رنگ

به شمشیر و به دینار و به فرهنگ

به تدبیر و به دستان و به نیرنگ