ازیشانست دل را شادکامی

وزیشانست جان را نیک‌نامی

به فصل اندر جهانی از تمامی

شهنشه را چو فرزند گرامی

پس آنگه گفت با هر دو گرامی:

«شما را باد ناز و شادکامی.

کجا بسیار جفت و شهرِ نامی

شود بی جفت و بی شاه گرامی

فرو شد آفتاب نیک نامی

سیه شد روزگار شادکامی

برادر بود او را دو گرامی

یکی رامین و دیگری زرد نامی

نه موبد بیند از من شادکامی

نه من بینم ز موبد نیکنامی

کجا ایدر زنان آیند نامی

هم از تخم بزرگان گرامی

بپروردش به ناز و شادکامی

برآوردش به جاه و نیکنامی

زنخچیر آمده با شادکامی

بسی کرده به صحرا نیک نامی

تو نیز از کس ندیدی شادکامی

نراندی کام با مردان تمامی

ازین پس نشنوم جز نیکنامی

نبینم جز مراد و شادکامی

چو مه در هر زبانی گشته نامی

چو جان بر هر دلی گشته گرامی

چه پیش آمد ترا از خویش کامی

بجز اندهگنی و زشت نامی

بسی پرسید وی را تو کدامی

بگو نا تو چه چیزی و چه نامی

گر از نوشم دهی یک بار کامی

به پایانش دهی از زهر جامی

به آسانی نیابی شادکامی

به بی رنجی نیابی نیکنامی

من آن یارم چنان بر تو گرامی

که کردم با تو چندان شاد کامی

بدین گیتی ندیدم شادکامی

بدان گیتی نبینم نیک نامی

کهن دینار و یاقوتست نامی

و گرنه یار نو باشد گرامی