از یار کهن نمی کنی یاد

این پیشه نو مبارکت باد

فریاد کسی نمی کنی گوش

پیش که کنیم از تو فریاد

با دولت بندگیت هستیم

[...]

شب ماه عید را ز شفق چرخ جلوه داد

بر کف حریف لعل قبا جام زر نهاد

خونین دلی که بود جگر بسته اشک او

بر روی زرد یک سر ناخن جگر گشاد

نی نی که نعل زر به بساطی که یافت رنگ

[...]

بر گوشه چشم تو که چشمش مرساد

دانی ز چه خاست آن کبودی که فتاد

مشاطه حسن دید چشم سیهت

شرمنده شد و سرمه به یک گوشه نهاد

خوش آن که شد به دلی از مضیق حرص آزاد

مقیم کنج قناعت درین خراب آباد

نسیم خیر دهد آب و خاک کلبه فقر

کسی که ساعی آن شد خداش خیر دهاد

بکن بنای سرای فنا ز ساحت دل

[...]

زاده عشقی هم ازو خواه زاد

باش بدو شاد و ازو جو رشاد

روی به عشق آر که جز عشق نیست

عاشق و معشوق و مرید و مراد

راه مده وهم دویی را به خود

[...]

نام خود را عاشق صادق کنم سویت سواد

تا چو خوانی نامه رویت بنگرم از چشم صاد

اعتقاد حسن خوبانم ز مهر روی توست

لاجرم در شهر مشهورم به حسن اعتقاد

نیست مقصود از سلوک من در اطوار وجود

[...]

جامی آمد درین سرای نبرد

دولت مرد عقل مادرزاد

وگر آن نیز نیست شیوه ادبی

کرده حاصل ز خدمت استاد

وگر آن نیز نیست سیم و زری

[...]

هر گه خوانی «الف بی » ای حورنژاد

از دست دو «دال و الفت » خواهم داد

تا نتواند به «میم » تو چشم گشاد

انگشت نهم ز رشک بر دیده «صاد»

بر عزم سفر دلی ز گیتی ناشاد

رفتم به وداع آن بت حور نژاد

می کرد وداع و اشکریزان می گفت

رفتی و گذاشتی مرا شرمت باد

کنار حرص دلا پر کجا توانی کرد

تو از طمع که سه حرف میان تهی افتاد

عزیز من در درویشی و قناعت زن

که خواری از طمع و عزت از قناعت زاد

اگر بلغزد پای توانگری سهل است

[...]

در پناهش پناه عالم باد

بالنبی و آله الامجاد

شکل لوزینه می زند فریاد

هستم از سیر و بوی او آزاد

که به رویش کسی نظر چو گشاد

بی توقف خدایش آمد یاد

ایزد اندر دلش به فضل و رشاد

درک خیریت وجود نهاد

بهر آن کرد امر و نهی عباد

تا شود ظاهر انقیاد و عناد

چون گذشت از حد آن جحود و عناد

شاه گفتا خدات صبر دهاد

می کنی امر و می کنی امداد

زید را در حصول فعل مراد

زید چون بر لسان استعداد

پیش جودم در سؤال گشاد

هیچ کس دم نزد زبان نگشاد

داد تحسین آن قصیده نداد

بود با او موافق و منقاد

در جنگ و مخالفت نگشاد