نزدیک شد که زلزله ی صدمت فنا

اجزای کوه را کند از یکدگر جدا

رسمی درین حدود مجوی از بقا که هست

قصر بقا ازان سوی دروازه ی فنا

تریاک معرفت مطلب تا جدا نه ای

[...]

تا با خودی بدان که قوی دوری از خدا

آیی برخدای، چو خود را کنی رها

تا من تو گویم و تو من، ای ما همه منی

انصاف ده که او نبود در میان ما

در دل که منزل ملکوت الهی است

[...]

هرکه را غیبتی از خویش میسر گردد

در مقام ملکش خانه مقرر گردد

جان صافی تو، زآلایش تن، تیره شده ست

هرچه روشن بود، از خاک مکدر گردد

پری و دیوتو، حرص و غضب غالب توست

[...]

جایی که زلف کافر تو سر برآورد

گرد از نهاد مؤمن و کافر برآورد

شکر فراخ می شود آنجا که خنده ات

از تنگ شکرین تو شکر برآورد

اندر هوای شکر طوطی اساس تو

[...]

گرفته ای زلب لعل، روی من در زر

چو دیده ای که ترا و مراست درخور زر

وصال سیمبر تو که چون زر است عزیزا

میسرم شود، ار گرددم میسر زر

زچشم پرگهر خویش روی تر دارم

[...]

چو باز شد به شکر خنده پستهٔ دهنش

گشاد تنگ شکر طوطی شکر سخنش

فکند نافه ی خود آهو از حسد بر خاک

به پیش چیندو زلف چو نافهٔ ختنش

زبهر خدمت قد چو سرو او در باغ

[...]

روزی چو آه خویش، سوی سدره برپرم

با آنکه منتهاست، هم از سدره بگذرم

خاکی است این جهان که به بادی معلق است

بس خاکسارم، ار به جهان سردرآورم

گردون اشهب است مرا بار گیر خاص

[...]

نی نی، زهر که هست فروتر، فروترم

خاک رهم، بجز ره ادبار نسپرم

حلقه بگوش و روی پر از چین چو سفره ام

زین روی سرگرفته ام و بسته ی زرم

دایم ز حرص باده-که خونش حلال باد-

[...]

صدری که برکشید کفش، ورچه چاکرم

چون تیغ آفتاب به چرخ زره ورم

عالی گهر علی شرف الملک فخر دین

کاسباب دولت است به سعیش میسرم

ای گفته و همه سخنان تو حق، که من

[...]

چند از پی نان برپا در پیش کسان چون خوان

خاینده هردونی چون گوشت برای نان

ای روبه پرحیلت، تا کی چو سگان جویی

از بهر یکی من نان، دوری زیکی منان

تا چند کمیت می افتاده ترا در سر

[...]

زهی صیت عدلت همه جا گرفته

مقامت محل ثریا گرفته

زکلک سیه فرق زر چهره ی تو

جهان جمله لؤلوی لالا گرفته

نسیمت، جهان خوشتر از خلد کرده

[...]

دو عالمی تو و خود را نکو نمی‌داری

تو را رسد به جهان سرکشیّ و جباری

همت ز عالم امرست جان بی‌ماده

همت ز عالم خلق است جرم مقداری

ستارگانت قوی و آسمانهات اعضاست

[...]

به چهره صورت چینی، به زلف مشک تتاری

زغصه مشک بسوزد چو چین به زلف درآری

دلم به خشم سپردی، مکن که نیک نباشد

دلی که هندوی توست ار به دست ترک سپاری

مده چو خاک به بادم اگرچه هست تن من

[...]

اشک طوفان سیل کو تا داد گریه دادمی

رفتمی و گریه را، بنیاد نو بنهادمی

چشم تنها نه، که تن با گونه ی خون کردمی

پس چو پرویزن، زهر عضوی، رگی بگشادمی

هم زآه آتشین، از سینه چون برزینمی

[...]

هنوز آب‌صفت پای‌بستهٔ لایی

گمان مبر که محل صفای الایی

به قرب منزل الا کجا رسی؟ که هنوز

به صد هزار منازل ازین سوی لایی

اگر هوای تن خود کنی عجب نبرد

[...]