بمردی صد هزاران تن بهمت یک تن تنها

برویش بنگر و بنگر که یزدانست بی همتا

ز ابر جود او پیدا شود ماننده دریا

ز تف تیغ او دریا شود ماننده بیدا

اگر او را دهد یزدان به یک روز این همه دنیا

ببخشد یکسر امروز و نباید یادش از فردا

کسی را کو هنر بسیار و دل پاک و منش والا

محال روزگار آید بر او پیدا کند همتا

ولیکن صبر مردان را یکی کیش است بی همتا

بیابد آرزوی دل بصبر آزاده در دنیا

مبین اندیشه امروز و بنگر شادی فردا

که رنج است اول شادی و خار است اول خرما

الا تا قصه دارا و اسکندر کند دانا

تو باشی همچو اسکندر معادی باد چون دارا

کسی که طالع گیرد نبرد خصمان را

کند ز روی چو روی مخالفان صلا

بناز باد ترا در جهان درنگ دراز

که جز تو خرد نداند مر این جهان بشتاب کذا

تمام گفت که داند مدیح او بجهان

تهی که داند کردن شعاب راز شعیب کذا

زانکه دانست او که روزه پیش فروردین بود

در پی این ملک را نوروز در شعبان کند کذا

روی او مهر است پنداری و من ما هم که راست

کاملش چندان بیابم کو مرا همبر بود کذا

چو او ستاند باقی سخن بعامش خیر

کجا کسی سخنش را خرد کند معیار کذا

خواهند ز فریاد یکی رسته ز فریاد

واسلام ز زنهار یکی یافته زنهار کذا

گرد فرزندان خسرو بر مدد پیچان مدد

پیش دلبندان خسرو بر نفر باران نفر کذا

از پس پستی که دید از تیغ او پولاد صرف

وز پس خواری که دید از کف او زر عیار کذا

رها نیابند از تیر او بداندیشان

اگر ز تیر بخواهند واژگونه ز مور کذا

بروز رامش نازد بروی تو دل و جان

بگاه کین تو یازد بترک تازی تاز؟ کذا

انگور هفته ای بود ایخواجه زینهار

من بنده را ز راه کمین و درین سپس کذا

دل از گفتار تو غمگین تن از رفتار تو بیجان

خیال روی و مویت را شمن گردد بت کاشان کذا