چون عروسی جلوه گر شد باغ و ابرش جلوه گر

بر نگارش هر زمان رنگی بیفزاید دگر

از بنفشه مر ز او چون شانده بر زنگار نیل

از شکوفه شاخ او چون هشته بر مینا گهر

بوستان پر حور گشت و گلستان پرنور گشت

این یکی گردون مثال وان یکی جنت صور

باد بر مینا بباغ اندر همی ریزد درم

ابر بر دیبا بکوه اندر همی بارد درر

از سرشگ این شده لؤلؤی مرجان بی بها

وز نسیم آن شده کافور و عنبر بی خطر

مرغ بر گلبن سرایان همچو مستان از نشاط

گور بر صحرا خرامان همچو خوبان از بطر

از بر باغ ایستاده ابر شبگیری چنانک

ماده گردد پرپر و آزاد بر طاوس نر

باز کرده چشم نرگس باز کرده چشم نار

باز سرافکنده آبی برکشیده لاله سر

گونه این همچو بر کافور سوده زعفران

چهره آن همچو بر مرجان دمیده معصفر

بوستان شد چون بهشت و شهر شد چون بوستان

رنگ آن بیرون ز حد و نقش این بیرون زمر

زیر دیباکوی و برزن زیر لاله باغ و راغ

زیر زیور کاخ و ایوان زیر نرگس کوه و در

آن ز فعل ابر و این از دست میر ابر دست

آن ز داد مهر و این از سور شاه دادگر

راست پنداری درختانند هنگام بهار

زان زنان مطرب چو مرغ از شاخ هنگام سحر

هست بر هر بام گوئی صد بهار قندهار

هست در هر کوی گوئی صد طراز شوشتر

گوشها دستان نیوش و دیده ها خورشید بین

دستها دینار بار و پایها دیبا سپر

بوم روشن گشته چون چرخ از نثار زر ناب

چرخ تاری گشته چون بوم از بخار عود تر

گرد فرزندان خسرو بر مدد پیچان مدد

پیش دلبندان خسرو بر نفر باران نفر کذا

مطربان نغز گوی و ساقیان ماه روی

مهتران نامجوی و سروران تاجور

رسم و راه پور آذر گشته نو از پور شاه

شهر چون بتخانه از وی کوی شد پر سیم و زر

مشتری دیدار گودرز و منوچهر رشید

چون دو ماه آسمانند و دو سر و غاتفر

از پس کاهش پدید آید فزونی ماه را

سرو را بفزاید از پیراستن بالا و فر

خسرو ارانیان را سور باشد سال و ماه

نیست جز سور و سرورش در جهان کار دگر

دل بپیوندد بکاری چون کند کاری تمام

جان بیاراید بسوری چون برد سوری بسر

شاه گیتی دار و لشگر بر پسر دارد چنان

دو بزرگ ماه دیدار و دو سر و سیم بر

چون دو سروند و دو گلبن چون دو یاقوت و دو در

چون دو بدرند و دو کوکب چون دو شمس و دو قمر

کرده سور دو پسر چونان که کس دیگر نکرد

هیچ از آن بهتر بشادی ساز سور دو پسر

از پی این سور و این شادی بخدمت آمده

مهتران نامدار از شهرهای مشتهر

بر تن و جان بشر آمد بشارت زین نشاط

زانکه بی خلعت نماند کس در آفاق از بشر

با سخا باشند شاهان و نباشدشان وفا

با گهر باشند میران و نباشدشان هنر

از وفا بیش از سخا دارد سخا بیش از وفا

او گهر بیش از هنر دارد هنر بیش از گهر

مشتری بر دوستان او همیشه مهربان

آسمان بر دشمنان او همیشه کینه ور

نز خرد باشد نمودن دشمنی با آنکسی

کو همه خلق جهان دارد خدایش دوستر

تا ببزم اندر بود کارش مبادا جز نشاط

تا برزم اندر بود شغلش مبادا جز ظفر